Με ταξίδεψες στο «εκεί» χωρίς καν να με φυλάξεις.
Ελάχιστες στιγμές χρειάστηκαν και όλα τ’ άσπρα, κόκκινα τα έκανες.
Τώρα, μπορείς να με αφήσεις μόνη να πενθήσω τη στιγμή.
Αιχμηρή η αδράνεια που ζήσαμε κι μ’ έκοψες με δαύτην.

Εκεί σε περίμενα κι εκεί ήταν που δεν ήρθες. Σε μιας στιγμής την άκρη.
Ακριβώς εκεί που ακροβατούσαμε και μ’ έσπρωξες.
Ακριβώς εκεί που μου ‘πες πως η ζωή σου ήμουνα κι αποφάσισες να την τελειώσεις.
Κι εκεί άφησα τις μνήμες μου, νεκρές, να σε στοιχειώνουν.

Στα «εκεί» που δεν έγιναν «εδώ». Ποτέ.

Μια νύχτα το παράθυρο θα κλείσω, για να ανοίξω σε όνειρα μια δίνη.
Όχι απατηλά. Όχι ψεύτικα. Όχι ουτοπικά.
Από εκείνα τα όμορφα, τ’ αληθινά που τόση ανάγκη έχω να δω, να φτιάξω, να πιστέψω.
Όχι από εκείνα που μου έφτιαχναν οι άλλοι, χρόνια τώρα.
Εκείνα που μου γκρέμιζαν πριν προλάβω να τ’ αγγίξω.
Αλλά εκείνα τα μοναδικά που η παιδική ψυχή μου τολμά να ζωγραφίζει και το αντίκρισμά τους δεν είναι η ζωή μου όλη.
Ούτε η ζωή των άλλων.
Όνειρα τίμια. Ειλικρινή και αθώα.
Ούτε μια στάλα από εκείνη τη γεύση την πικρή που σου αφήνει ένα ψέμα.
Όμως. Σε παρακαλώ, άσε με τα μάτια μου να κλείσω.
Να βουτήξω μέσα σ’ ένα στρόβιλο που είχα φτιάξει από μικρή.
Ήρθε η ώρα να βρεθώ εκεί όπου ανήκω.
Ήρθε η ώρα να τρέξω στη βροχή.
Και ποτέ ας μην ξυπν…

Χανόταν στις σκέψεις από νωρίς το πρωί. Τίποτα δεν έμοιαζε να μπορεί να της τραβήξει την προσοχή από το προηγούμενο βράδυ. Σα να είχε κολλήσει ο χρόνος εκεί και ζούσε ξανά και ξανά όλη εκείνη την φρίκη που είχε συναντήσει μπροστά της.
Υπέφερε, αλλα δεν είχε κανέναν να το μοιραστεί. Μερικά πράγματα δεν λέγονται. Δεν υπάρχει τρόπος να ξεστομίσεις τέτοιες αδυσώπητες αλήθειες, πουθενά.

Και όσο οι σκέψεις την έπνιγαν, τόσο οι εικόνες γιγάντωναν μπροστά της. Αθώες ψυχές πασαλειμένες με την αρρώστια, σαλεμένα μυαλά να διεκδικούν το μερτικό τους από εκεί που δεν τους ανήκει, βιάζοντας τη Ζωή και την Ελευθερία.
Κι ενώ οι ώρες περνούν, ο θυμός και η οργή δεν αφήνουν χώρο σ’ άλλο συναίσθημα. Έτσι γίνεται συνήθως. Η ανθρώπινη ψυχή με θυμό και οργή αντιδρά στον πόνο. Το φάρμακό της για λίγο, αλλά όχι για πάντα.
Όχι για πάντα…;

Το κουδούνι την τρομάζει και αρπάζοντας ένα βαρύ βιβλίο που ξεφύλλιζε με μανία μερικά δευτερόλεπτα πριν, κατευθύνεται στην πόρτα. Πάντα ήθελε να βάλει ένα «ματάκι» και τώρα ήρθε η στιγμή να το μετανιώσει που δεν το έκανε ποτέ.
Ανοίγει και αντικρίζει μπροστά της ό,τι φοβόταν περισσότερο.

Όλα έχουν την τιμή τους τελικά. Ακόμα και οι μεγαλύτερες αξίες.