Είναι κάποιες φορές που πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει ερωτευμένη με ένα τραγούδι… Μάλλον ακούγεται περίεργο αυτό…
Νομίζω πως όλοι θα νιώθαμε ένα παρόμοιο συναίσθημα στο άκουσμα τραγουδιών σαν το «Τελευταίος Σταθμός» από τα Διάφανα Κρίνα.

Γίνεσαι πιο πλούσιος όταν στο κουτί με τις μουσικές σου αναμνήσεις βρίσκεται ένα τέτοιο τραγούδι. Τόσο άρτιο από κάθε άποψη.

Πιο ώριμα από ποτέ τα Διάφανα Κρίνα στο τελευταίο τους album, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους στο τελευταίο τραγούδι του album, «Κι Αγάπη Πάλι Θα Καλεί».
Έναν εαυτό ευαίσθητο, βυθισμένο σε μια θάλασσα μελαγχολίας που περιμένει να σε κλείσει στην αγκαλιά της μέχρι τα δάκρυά σου να γίνουν ενα μαζί της…

Δεν κόβεται στα δυο η ζωή
είναι ήλιος και μαζί βροχή
Κι ούτε για μια αιωνιότητα
δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.

Δεν κόβεται στα δυο η ζωή
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
Κι αυτά που έζησα είτ’ άσχημα
είτε όμορφα ήσαν εγώ κι εσύ.