Μερικές φορές αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να εκφράζεσαι μέσα από το γραπτό λόγο.
Να χρησιμοποιείς λέξεις για να εκφράσεις συναισθήματα, που καμιά φορά ούτε εσύ ο ίδιος μπορείς να βάλεις σε μια τάξη μέσα στο μυαλό σου.
Λέξεις, άλλωτε με νόημα βαρύ και άλλωτε πάλι χωρίς ουσία.
Λέξεις που πρέπει να βάλεις σε μια σειρά για να βγάζουν νόημα.
Όχι απαραίτητα για όλους.

Να, ας πούμε, ίσως το κείμενο που ξεκίνησα να γράφω μπορεί να μην έχει κανένα λόγο ύπαρξης για σένα που το διαβάζεις, αλλά για μένα να έχει κάποιο λόγο, προσωπικό, συναισθηματικό, σημαντικό για μένα, αδιάφορο για σένα.
Για να είμαι ειλικρινής, προσπαθώ να ξεμαγκώσω τα δάχτυλά μου και τη σκέψη μου από την αδράνεια που προκαλεί ο φόβος του «καθωσπρεπισμού». Να αγγίξω λίγο από αυτό που έχασα προσπαθόντας να είμαι κάτι που μερικοί άλλοι θα ήθελαν, κάτι που νόμιζα πως μπορούσα να είμαι και να είμαι καλά με αυτό.
Ο χρόνος όμως μου έδειξε πως η φθορά είναι μεγάλη προσπαθόντας να πιέσεις αυτό που φοβάσαι να εκφράσεις φοβούμενος μήπως χαλάσεις την εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα.
Μερικές φορές βγαίνει και σε καλό, αλλά τώρα πια δεν ξέρω αν αξίζει να συνεχίζω να κρύβομαι. Ξέρω όμως πως ακόμα δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να σταματήσω να το κάνω…

Είναι όλα τόσο μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου που καμιά φορά το αδιέξοδο μοιάζει απροσπέλαστο.

Εδώ καλά καλά δεν ξέρω γιατί γράφω τώρα, με ποια αφορμή ξεκίνησα να πατάω τα κουμπάκια του keyboard και δεν έχω καταλάβει πώς έχω φτάσει να καταλήξω -πάλι- σε αυτό το μπέρδεμα που έχω τόσα χρόνια και δεν έχω ακόμη καταφέρει να διαλύσω.

Θυμάμαι στην εφηβεία μου, που ο αυθορμητισμός ήταν χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς μου, πόσο διαφορετικά ένιωθα. Είχε και τότε τις δυσκολίες του όμως.
Ακόμη και τότε πονούσα και τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως ευχόμουν να μην είμαι τόσο αυθόρμητος άνθρωπος, να μη δίνομαι τόσο σε ανθρώπους και καταστάσεις που κινδύνευα να πονέσω.
Και τελικά; Απλά ο πόνος ερχόταν. Ήταν θέμα χρόνου να τον δω να με κρυφοκοιτάζει, μέχρι που τον ένιωθα στο πετσί μου για τα καλά.
Το θαυμαστό όμως ήταν ότι μετά είχα πάλι τη δύναμη να σηκωθώ, να προχωρήσω και να συνεχίσω με μεγαλύτερη σοφία από πριν. Και όταν είχε καταλαγιάσει με τον καιρό ο πόνος, ένιωθα υπερηφάνια που τα κατάφερα, με όποιο κόστος. Ρίσκαρα. Και κέρδιζα.
Τώρα πια όμως; Απλά δεν ρισκάρω. Φοβάμαι. Φοβάμαι να χάσω οτιδήποτε κεκτημένο, οτιδήποτε μου δίνει 1 γραμμάριο ασφάλειας, ακόμα και αν το αντίκρισμά του είναι ο ίδιος μου ο εαυτός.

Πόσο κουτό μοιάζει τώρα που το διαβάζω… Όχι, δεν θέλω να με τιμωρήσω για ακόμη μία φορά. Θέλω απλώς να αποδεκτώ ό,τι με έφερε ως εδώ. Καλό ή κακό.
Να αφήσω το μυαλό μου να λειτουργήσει όπως πραγματικά ξέρει εκείνο μόνο να λειτουργεί, δίχως ανθρώπους και καταστάσεις που φυλακίζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.
Δίχως αυτό το κλουβί που οι φόβοι και η ανασφάλεια με έχουν κλειδώσει μέσα σε αυτό.

Θέλω να φύγω…
Να πετάξω όπως δεν με άφησαν τότε να κάνω… Τότε που μπορούσα…
Να απαλλαγώ από ό,τι με βαραίνει…
Να μεγαλώσω, χωρίς να χάσω τον εαυτό μου που είναι ακόμα παιδί… Και το αγαπώ τόσο πολύ…
Χωρίς κανέναν που να κυβερνά τις επιθυμίες μου, τις σκέψεις και τις πολύτιμες στιγμές μου…
Θέλω απλά να ζήσω όπως εγώ έχω ανάγκη και όπως αληθινά μου αξίζει…