Tag Archives: Ballad

Οι θησαυροί μου: Dreadnaught – Flowers

Πριν μερικές μέρες αποφάσισα πως πρέπει να αποκαταστήσω τις σχέσεις μου με τη μουσική που έχω αγαπήσει για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε φορά που προσπαθούσα να θυμηθώ έναν τίτλο από τραγούδι -που είναι all time favourite- διαπίστωνα πως δεν τον θυμάμαι. Πολύ συχνά ούτε καν τον καλλιτέχνη. Τα σημάδια της υπερφόρτωσης του εγκεφάλου με άπειρες μουσικές πληροφορίες έχουν ξεκινήσει και με προβληματίζουν. 😛

Έτσι, ξεκίνησα από τον αγαπημένο μου φάκελο με τις πρώτες μεταλλιές που άκουσα ever. Tραγούδια που είτε τα ξετρύπωνα από διάφορα sites με δωρεάν mp3 -όπως το mp3.com– και τα κατέβαζα με ιώβια υπομονή με την ταπεινή PSTN γραμμούλα που είχαμε εκείνα τα χρόνια, τα παλιά, είτε μου τα έστελναν φίλοι στο IRC ενόσω τα λέγαμε ωραία τις χειμωνιάτικες νύχτες.
Νιώθω πλούσια για όλα αυτά τα τραγούδια. Η αξία τους, για μένα, είναι ανεκτίμητη. Τραγούδια δεμένα με πρόσωπα που οι δρόμοι μας χώρισαν στο πέρασμα του χρόνου, καταστάσεις που όταν τις ζούσα δεν μπορούσα να φανταστώ πως σήμερα θα ήταν μέρος από τις πιο όμορφες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου, στιγμές που δεν θέλω να ξεχάσω πως έζησα και μέσα από αυτές τις μουσικές τις κρατώ ζωντανές.

Ένα τέτοιο τραγούδι είναι και το «Flowers» από ένα συγκρότημα από την Αυστραλία. Dreadnaught το όνομά τους και μάλλον δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστοί στην Ελλάδα -πιθανόν και γενικότερα- μιας και τα στατιστικά του Last.fm αναφέρουν πως έχουν μόλις 1,105 listeners.
Κατά το Last.fm το είδος τους είναι Progressive Metal, Progressive Rock, Hard Rock, Rock.
Mπαλάντα δυνατή με ένα ανατριχιαστικό ξέσπασμα πόνου και απόγνωσης. Opeth/Pain of Salvation-like.
Πρωτοκυκλοφόρησε το 1995 ως single σε κασέτα (μαζί με τα «Dancing With Knives» και «Twisted Prayer (Feel My Disease)»), όμως τα 16 χρόνια που έχουν περάσει από πάνω του μοιάζουν να μην το αγγίζουν αισθητικά.
Η ποιότητα του ήχου, βέβαια, προδίδει την προέλευσή του, αλλά αξίζει να την παραβλέψετε. 🙂


Grace fallen
Wash away the tears
You do not cut
You do not bleed, you just look away
Falling, lost inside your eyes
All I thought, all I felt
As you walked on by
But you did not see

Grace fallen
Standing under feet
I wait for you to stamp on me
Wearing a pale grin
Start searching
My soul for who I am
Why I am here
And why I fear life without you

Grace fallen
Smile never-meeting eyes
Devoid of love
Devoid of life, to the need, say goodbye
Come crawling
Try so hard to please
Back is turned to face the open door
The only light to see

Still drawn in
Love listening to your lies
But nothing makes much sense to me
Now that I stand alone

Grace fallen
Pushed back against the wall
I cannot run, I cannot fight
I just sit and cry

I had been hurt before
But nothing gained and nothing learned
I sink myself deeper
Deeper into you
But you did not see…

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Dreadnaught%20-%20Flowers.mp3]

Υπάρχει μια ακόμη, πιο καθαρή εκτέλεση (demo), εξ ίσου υπέροχη:
[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Dreadnaught%20-%20Flowers%20%28demo%201994%29.mp3]

Θα τους βρείτε:
Dreadnaught official web site
Dreadnaught @ myspace.com
Dreadnaught @ Facebook.com
Dreadnaught @ metalarchives.com

Θυμάσαι…;

with memories that never die.. by mordachai71Κάποιες αναμνήσεις τελικά είναι πιο δυνατές από όσο θα περιμέναμε και ο χρόνος δεν τις αγγίζει…
Απλά ζουν μέσα μας και κάθε που ξυπνάνε, αγκαλιάζουν την ψυχή μας με νοσταλγία.
Και μετά πάλι χάνονται στο όμορφα σμιλευμένο κουτάκι τους, εκεί που όλες αυτές οι μαγικές στιγμές έχουν αποκτήσει τη δική τους μοναδική αξία. Για εμάς και μόνον εμάς.
Μπορεί να ξεχνάμε τα πρόσωπα, αλλά τα συναισθήματα που νιώσαμε γι αυτά, ποτέ…
Γιατί έτσι είναι η φτιασιά του ανθρώπινου νου, να θυμάται ό,τι έχει ζήσει μέσα από ό,τι έχει νιώσει.
Τελικά, αυτό είμαστε. Ό,τι έχουμε νιώσει και ό,τι έχουμε κάνει τους άλλους να νιώσουν.

Σπουδαίο πράγμα να μπορείς να προκαλείς συναισθήματα στους ανθρώπους γύρω σου, να τους αγγίζεις με τις ομρφιές σου, αλλά και με τις σκοτεινές πτυχές του εαυτού σου.
Να συναντάς τον έρωτα και να τον αφήνεις να σε λιώνει κι εσύ να απολαμβάνεις κάθε σταγόνα του μυαλού σου που κυλά για χάρη του.
Να γνωρίζεις το βάθος της καρδιάς σου, τη δύναμη του μυαλού σου, τις αντοχές σου, τις ανάγκες σου, τον μοναδικό εαυτό σου που ξεπηδά μέσα από κάθε καινούρια εμπειρία.
In other words… Να ζεις. Για να δημιουργείς καινούριες αναμνήσεις γι αυτό το όμορφο κουτάκι που τόσο αχόρταγα θα τις κλείνει μέσα του μέχρι να έρθει πάλι η ώρα που θα ανοίξει για να σου χαρίσει μία, με αφορμή μιας μυρωδιάς, ενός ήχου, ενός αγαπημένου τραγουδιού…

«Perry Blake – Genevieve»

Άρης Διαμαντής – Η Χαρά μου

Πόσο πιο όμορφα θα μπορούσε να ξεκινήσει η νέα χρονιά από το να ανακαλύπτεις νέους καλλιτέχνες, τόσο ταλαντούχους που καθώς ακούς τα τραγούδια τους να ανυπομονείς να τελείωσουν για να έχεις γευτεί στο έπακρο αυτόν τον έρωτα μεταξύ καλλιτέχνη και ακροατή που γεννιέται τόσο απρόσμενα.

Ναι. Αυτό είναι έρωτας.
Η αέναη στιγμή που ζεις καθώς η καρδιά σου φουσκώνει και οι δυνατοί της χτύποι μπλέκονται με το άρπισμα της κιθάρας και τον νοσταλγικό ήχο του ακορντεόν που συνοδεύουν μια φωνή σαν του Άρη Διαμαντή.

Πώς μπορούν οι λέξεις να με συνοδέψουν πλάι σου,
να γίνουν ματιές που με πνίγουν...
χάδια και φωνές που με ηρεμούν...
Ανυπάκουες στιγμές με συνθλίβουν...
Αποστάσεις καλύπτουν τη χαρά μου...
Εποχές που με ρωτάνε αν υπάρχω , τους απαντώ...
Τα χλωμά μου κομμάτια συναρμολογώ..
Στολίδια της γραφής ακολουθήστε με..
Βοηθήστε με.

Καλή χρονιά Άρη. Σ’ ευχαριστώ γι αυτήν την υπέροχα όμορφη Πρωτοχρονιάτικη έκπληξη…

My Midnight Creeps – Don’t Let Them Bring You Down

Έχουν περάσει 16 μήνες από τον θάνατο του Robert Burås και 2 ημέρες από το τελευταίο live των Madrugada στο Oslo της Νορβηγίας.
Όσοι παρευρέθησαν, έφυγαν από το Oslo Spektrum θλιμένοι, αλλά συνάμα χαρούμενοι και τυχεροί που παρακολούθησαν την τελευταία ζωντανή εμφάνιση ενός εκ των καλύτερων συγκροτήματων της δεκαετίας.
Όσοι δεν παρευρέθησαν, αλλά ήθελαν, μένουν απλά θλιμένοι…

Το τέλος των Madrugada σηματοδοτήθηκε από τον θάνατο του Robert Burås, στις 12 Ιουλίου 2007 όπου βρέθηκε στο σπίτι του νεκρός, αγκαλιά με την κιθάρα του.
Εκτός από τα υπέροχα τραγούδια που μας χάρισε, για μια δεκαετία τουλάχιστον, με τους Madrugada, τα τελευταία χρόνια είχε στο ενεργητικό του μια ακόμη μπάντα με παρεμφερή ήχο, τους My Midnight Creeps, παρέα με τον Alex Kloster-Jensen των Ricochets.
Με μόλις 2 albums, αλλά το πάθος να ξεχειλίζει σε κάθε τους τραγούδι, ένα από αυτά το λατρεύω…
Βρίσκεται στο 2ο album τους με τίτλο «Histamin» (2007).

Αργή, αλλά δυνατή rock μπαλάντα με πένθιμη εισαγωγή, ιδίως αν δεις και το video clip του, το οποίο είναι ένα remake της σκηνής ενταφιασμού από την ταινία «Blood Simple» των αδελφών Coen και αναλογιζόμενος την κατάληξη αυτού του τόσο προικισμένου μουσικού, μοιάζει τόσο ειρωνικό και τραγικό…

«My Midnight Creeps – Don’t Let Them Bring You Down»

Στις 8 Αυγούστου 2007, οι Madrugada και οι My Midnight Creeps, συνοδευόμενοι από μέλη των DumDum Boys (Kjartan Kristiansen) και Serena Maneesh (Emil Nikolaisen), δώσανε συναυλία προς τιμήν του η οποία άνοιξε με αυτό το τραγούδι και ο Sivert Høyem με την τόσο συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία του τίμησε το χαμό του φίλου του.
Με τον πόνο διάχυτο σε μουσικούς και κοινό κι ένα «γιατί» να πλανάται, αποχαιρέτησαν τον Robert…

http://www.youtube.com/watch?v=vZB_7bmXjbE

I cannot tell you what I’m feeling
Cause you don’t care about it anyway
I cannot tell you what I’ve been doing
Cause we don’t speak that much anymore
We don’t talk to eachother at all
and now my kindness has gone sore

[…]