»Παγιδευμένα όνειρα μέσα στη πραγματικότητα που αρνούμαι να ζήσω.
Όλα μου τα όνειρα έχουν τη μυρωδιά του κορμιού σου, αυτή που μετά από μια νύχτα έρωτα και πάθους, με γέμιζε ευτυχία. Αυτήν που ψάχνω κάθε μέρα στη μίζερη ρουτίνα μου, αλλά δίχως εσένα πώς θα μπορούσε να υπάρχει;
Η έλλειψή σου μουδιάζει το μυαλό μου, τις αισθήσεις μου. Παγώνει κάθε σκέψη μου. Παγώνει την ψυχή μου κι όμως αυτή συνεχίζει να πονάει.

Οι στιγμές μας αναπαράγονται ξανά και ξανά σαν ταινία ατέρμονου μήκους κι αυτή η τόσο βέβηλη απουσία σου να βασανίζει κάθε γωνιά του μυαλού μου που προσπαθώ να τη γεμίσω με κομμάτια από σένα…
Πόσο να αντέξω μακριά από ό,τι μου δίνει ζωή; Πόσο να αντέξω να κρύβω τον πόνο της απουσίας σου; Δεν θέλω να μάθω ποτέ… Ποτέ.

Φοβάμαι…
Τις στιγμές της απελπισίας μου. Είναι ποτισμένες με τις αυτοκαταστροφικές σκέψεις, ολότελα έτοιμες να μας κατασπαράξουν, να στηλιτεύσουν κάθε ευκαιρία χαράς κι ευτυχίας που δίνουμε μάχη για ένα λεπτό απο αυτές.
Όλες εκείνες τις στιγμές που μας πάνε ένα βήμα πιο μακριά από το «ένα» που πάντα ήμασταν. Δεν θέλω να μάθουμε να ζούμε χώρια. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς το «μαζί». Το ξέρω. Πάντα το ήξερα. Ακόμα και τότε που το έβαζα στα πόδια και με κρατούσες να μη φύγω μακριά σου… Θυμάσαι;
Σε παρακαλώ… Μην πάψεις να το κάνεις, αν τύχει και δειλιάσω ξανά… Θα ‘ναι μόνο μια μικρούλα στιγμή.
Κάθε λάθος λέξη μας με γεμίζει με τρόμο μήπως και σταθεί ο λόγος να αδειάσει η ζωή μου από το όνειρο που η ψυχή μου διψάει να ζήσει μαζί σου…
Όλα εκείνα που δεν έχεις ζήσει και δεν είμαι κομμάτι τους κι εγώ…
Κάθε αρνητική μας σκέψη που δεν μοιράζόμαστε… Μη θεριέψουν και μας αφανίσουν.
Καμιά φορά ακόμα κι αυτό, αυτό που τόσο λατρεύω. Ότι μοιάζουμε τόσο… Κι όμως αυτό είναι που έχει δέσει τις ζωές μας…

Αβάσταχτο να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αγαπηθεί τόσο μοναδικά και παθιασμένα και να μην μπορούν να το ζήσουν όπως το έχουν φανταστεί, όπως έχουν ανάγκη να ζήσουν την ευτυχία που έχουν στα χέρια τους, σαν ένα δώρο τόσο ακριβό και σπάνιο, αλλά που δεν τους επιτρέπεται να το ανοίξουν.
Και όμως δεν θα προσπαθήσω να φύγω από φόβο. Όχι ξανά. Όσο δύσκολο κι αν μοιάζει τώρα που η θλίψη μ’ έχει καταπιεί… Κι οι δυο μας το ξέρουμε πως είμαστε τόσο τυχεροί που έχουμε ο ένας τον άλλον… Και ξέρουμε καλά πόσο σπάνιο είναι αυτό που μας χαρίστηκε…

Θα μείνω δίπλα σου, να περιμένουμε αγκαλιά την απόλυτη ελευθερία που χρωστάμε σ’ αυτήν την αγάπη. Τη δική μας μοναδική αγάπη που ο έρωτας και το πάθος μας την απωγείωσε…
Υπόσχεση. Να ‘μαι πλάι σου, να μη νιώσεις μοναξιά, να κάνω τα άσχημα όμορφα, να γεμίζω την ψυχή σου με δύναμη για να προχωράς σε ό,τι σε φοβίζει… Κι εγώ να προχωρώ μαζί σου κάνοντας ό,τι ξέρω καλύτερα. Να σ’ αγαπώ όπως δεν έχω αγαπήσει στη ζωή μου ολόκληρη…
Εκεί, μαζί, να παλέψουμε κάθε εμπόδιο όπως κάναμε μέχρι σήμερα… Κι αυτήν την φορά να νικήσουμε τους εαυτούς μας, τις φοβίες μας, τις ανασφάλειές μας, ό,τι μας έχει βολέψει, ό,τι μας έχει βαλτώσει και μας έχει αφήσει αδρανείς για χρόνια.
Για να ζήσουμε, επιτέλους, όσα αξίζουμε.
Γιατί αυτοί είναι οι πιο μεγάλοι μας εχθροί, αγάπη μου, και δεν αξίζουμε κανένα τέλος, πόσω μάλλον, εξ αιτίας τους.«

Τρέφομαι από τραγούδια που αγαπήσαμε για να αντέξω μια στιγμή ζωής μακριάς σου…

«System of a Down – Soldier Side»