Tag Archives: Melancholy

For Suicidal Soulmates…

Έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τη σκέψη και επιθυμία να κάνω μουσικές συλλογές με τραγούδια που έχω αγαπήσει τα τελευταία χρόνια, αλλά και εκείνα τα προηγούμενα που σχεδόν έχω ξεχάσει.

Το 1ο compilation ήταν έτοιμο από καιρό και ο τίτλος του είναι «For Suicidal Soulmates…».
Εν καιρώ θα ακολουθήσουν κι άλλα παρόμοιου ύφους, αλλά και όχι μόνο.

Ακούγεται καλύτερα τις βραδυνές ώρες και αν η θλίψη και η μελαγχολία είναι τα κύρια συναισθήματα που νιώθεις, αυτό είναι η ιδανική τροφή για τη διαιώνισή τους…

 

  1. Heaven’s Heathens – Oh Darling (5:29)
  2. The Great Park – We Could Have, We Should Have, We Didn’t (6:05)
  3. Bright Eyes – Padraic, My Prince (3:48)
  4. Ghost Trains – Where Lovers Die (4:16)
  5. Tim O’Brien – The Garden (3:21)
  6. Brendan Perry – Medusa (6:08)
  7. Midlake – Acts of Man (2:57)
  8. Madrugada – The Riverbed (4:44)
  9. The Mayan Factor – Beauty And The Beast (4:44)

Άγγελος Σιαφαρίκας. Ή αλλιώς… Cause I’m in love…

Με τί συγκρίνεται η τέρψη της ανακάλυψης νέων ακουσμάτων που μπορούν να σε βγάλουν από τη μίζερη πραγματικότητα που υπάρχει γύρω μας; Μόνο με τον έρωτα. Ναι, το έχω ξαναπεί. Αυτό το σαρωτικό mindfuck που σου συμβαίνει όταν είσαι In Love με τον κατάλληλο άνθρωπο, μόνο με την κατάλληλη μουσική μπορεί να σου συμβεί.
Μια τέτοια μουσική είναι κι αυτή του Άγγελου Σιαφαρίκα.
Τις τελευταίες 3 μέρες βούτηξα στους ήχους του χωρίς ανάσα και κολυμπάω. Στα βαθιά. Χωρίς σύντομο γυρισμό.
Προορισμός είναι η αίσθηση της πληρότητας, αυτή που μετουσιώνεται από ήχους σε συναισθηματική φόρτιση και στη συνέχεια σ’ αυτό το άκρατο δέσιμο με το αντικείμενο του πόθου σου. Είτε αυτό είναι ένα τραγούδι, είτε ο ιδανικός εραστής.

Ο Άγγελος Σιαφαρίκας από τα Ιωάννινα και μέλος των υπεραγαπημένων Black Frame -είχαμε μιλήσει γι αυτούς πριν μερικούς μήνες, εδώ– με ένα εντελώς διαφορετικό ήχο, ατμοσφαιρικό, ψυχεδελικό, αρκούντως σκοτεινό για να σε πλανέψει, αλλά όχι τόσο ώστε να το κάνει ένα δύσπεπτο και δύσκολο άκουσμα.
Βέβαια, αν ακούς Βίσση, Βανδή και Χατζηγιάννη, δεν στο εγγυώμαι, αλλά αν εκτιμάς το ταλέντο του Steven Wilson, ταξιδεύεις με τα τραγούδια των Porcupine Tree & Blackfield, έχεις ονειρευτεί ακούγοντας Pink Floyd και αγαπάς τη μελωδική πλευρά των Opeth (όπου έχει βάλει κι εκεί το χεράκι του ο Steven Wilson), νομίζω πως χρειάζεται να δώσεις μια ευκαιρία στα τραγούδια του Άγγελου, τα οποία στα δίνει και δ ω ρ ε ά ν στο site του.
Ένα album που το ακούς μονορούφι από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν μπορείς, εύκολα, να ξεχωρίσεις μεμονωμένα κομμάτια. Δεν χρειάζεται κιόλας. Είναι μόλις 8, συνολικής διάρκειας 34:47 και το «repeat all» στον player θα σου χρειαστεί για συνεχιστεί το ταξίδι απερίσπαστο από περιττές διαδικασίες.
Στην προσπάθεια να αποσπάσω κάποιο από τα 8 ώστε να σου το παρουσιάσω, κατέληξα στο «In Love», λίγο γιατί με εκφράζει στιχουργικά, λίγο γιατί η αίσθηση της απόγνωση στην ερμηνεία όταν φωνάζει «Cause I’m in Love… But I’m in Love…» με αγγίζει, λίγο γιατί η μελωδία του είναι ε-ξαι-ρε-τι-κή

 

 

I ‘ll stand in this empty street
I ‘ll wear this dirty skin
I ‘ll dive against the stream
There ‘s no one to hear me scream

Cauce i am in love
But i am in love

I am walking this endless dream
I am taking what you give
Ashamed for what i feel
Those chains won ‘t let me free

Cause i am in love
But i am in love

Come with me my crazy friend
And let me try to understand
the things that made me what i am
Lets walk together to the end

But i am in love

Artist’s links:

Aggelos’ website
Aggelos’ Twitter
Aggelos’ YouTube
Aggelos’ Last.fm page

Playground Noise – The Divers: Δεν έχω λόγια… Γιατί, απλά, δεν υπάρχουν…

Πάντα αναρωτιόμουν πως γίνεται να ερωτεύομαι ένα τραγούδι. Κεραυνοβόλα. Όχι μόνο να μου αρέσει.
Να μου κάνει αυτό το κλικ από τα πρώτα δευτερόλεπτα, πριν ακούσω καν το ρεφρεν. Έτσι μαγικά.

Μάλλον ποτέ δεν θα δώσω εξήγηση που να με ικανοποιεί.
Αυτό που με ικανοποιεί όμως και δεν θα το αλλάξω ποτέ, μα με τίποτα όμως, είναι όλος αυτός ο πλούτος συναιθημάτων που με πλημμυρίζουν οι μελωδίες όπως αυτή του «The Divers» των Πατρινών Playground Noise (από το ομότιτλο album τους τού 2010).

Τόσο γεμάτη από εικόνες μελαγχολικές, απελπισμένες και σκοτεινές που, σχεδόν, βλέπω τον ήχο του μυαλού μου να συνοδεύει αυτή τη φωνή του Βασίλη Σμπήλια και να με κάνει να θέλω να ουρλιάξω για να τον λυτρώσω από τον πόνο που στάζει κάθε δευτερόλεπτο ερμηνείας.
Θα ήθελα να γράψω κι άλλα, αλλά δεν έχει νόημα. Το μήνυμα θα το λάβεις μόλις ανατριχιάσεις ακούγοντάς το.

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Playground%20Noise%20-%20The%20Divers.mp3]
«Playground Noise – The Divers»

We all fall down
Hands are too fragile to touch
Our feet are made of glass and
This load is to heavy for us

We all fall down
Hands are too fragile to touch
Our feet are made of glass and
This load is to heavy for us

Stars may shine all bright
But we’re still down on earth
We’re busy with our lives and
We just don’t fucking care

Stars may shine all bright
But we’re still down on earth
We’re busy with our lives and
We just don’t fucking care

So it’s time for love
It’s time for all those useless dreams
we used to have
It’s time for wasted endings
It’s time for lonely mornings
It’s time for nothing
Time time for nothing
Time time for nothing
It’s time for nothing
Time time for nothing
Time for nothing
Time for nothing

Don’t cry my love
This time we’re not alone
Don’t cry my love
Cause this time we’re not alone

Don’t cry my love
This time we’re not alone
Don’t cry my love
Cause this time we’re not alone

Playground Noise’s site
Playground Noise @ facebook
Playground Noise @ friendfeed
Playground Noise @ twitter
Playground Noise @ myspace

Line-up:

Νίκος Ντεντόπουλος : πλήκτρα
Θεόδωρος Παπαδόπουλος : κιθάρα
Τίμων Καρδάμας : μπάσο
Ανδρέας Λαμπρόπουλος : τύμπανα
Βασίλης Σμπήλιας : κιθάρα, φωνή
και
Κώστας Παυλόπουλος : τρομπέτα
Σοφία Ιωαννίδη : τσέλο
Ειρήνη Βαλαωρίτου : βιολί

Υ.Γ.: Ευχαριστώ πολύ τον @dreamwall για την υπομονή να γράψει τους στίχους. 🙂

Black Frame: Για τέτοιες μπάντες ένα post είναι λίγο.

Απόψε θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου ένα μικρό θησαυρό, μια Ελληνική μπάντα από τα Γιάννενα που συνάντησα τελείως τυχαία πριν 4 μήνες και το τραγούδι τους «Dark or Blue» όπου στάθηκε και η αφορμή για να τους ψάξω παραπάνω.
Μόλις είχαν κυκλοφορήσει το 1ο τους album και το έδιναν δωρεάν στο site τους. Αυτό, πάντα, μετράει για να σχηματήσω καλή εικόνα για μια νέα μπάντα ακόμα κι αν δεν είναι του γούστου μου η μουσική της.

Έχοντας σαν δείγμα το «Dark or Blue», που το είχα ήδη ερωτευτεί με το 1ο άκουσμα, αδημονούσα να ακούσω όλο τους το album. Όπως ήταν αναμενόμενο, η καλή εικόνα έγινε καλύτερη και το album στο repeat.
Αυτό που δεν χορταίνεις να ακούς ένα τραγούδι, αλλά θες να ακούσεις και το επόμενο για να κλέψεις λίγο ακόμα ενθουσιασμό, το έχεις νιώσει σίγουρα. Ε, αυτό ένιωσα με το ομότιτλο album των Black Frame.
Ήταν σα να γέμιζα ένα ποτήρι νερό, να ξεδιψάσω και κάθε σταγόνα που έπεφτε μέσα του δεν ήταν ποτέ αρκετή για να γεμίσει και όλο ήθελα κι άλλο κι αυτό ποτέ δεν γέμιζε.
Για ποιό από τα 10 τραγούδια να πρωτομιλήσω, όταν το καθένα έχει το δικό του χρώμα και ύφος, τη δική του δυναμική.
Τα «Did You», «Trip In A Loop», «Old Man’s Birthday Song», «Dirty», «Feel Nothing» είναι πλέον στη λίστα των αγαπημένων μου.

Οι περιγραφές είναι φτωχές. Ο καλύτερος τρόπος για να αντιληφθείς τον ήχο τους είναι να ακούσεις αυτά που έχουν να σου πουν με τη -μελαγχολική κυρίως- μουσική τους. 🙂

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Black%20Frame%20-%20Dark%20Or%20Blue.mp3]
Black Frame – Dark or Blue

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Black%20Frame%20-%20Dirty.mp3]
Black Frame – Dirty

Black Frame’s site
Black Frame @ last.fm
Black Frame @ Myspace
Black Frame @ Facebook
Black Frame @ Youtube

Οι θησαυροί μου: Dreadnaught – Flowers

Πριν μερικές μέρες αποφάσισα πως πρέπει να αποκαταστήσω τις σχέσεις μου με τη μουσική που έχω αγαπήσει για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε φορά που προσπαθούσα να θυμηθώ έναν τίτλο από τραγούδι -που είναι all time favourite- διαπίστωνα πως δεν τον θυμάμαι. Πολύ συχνά ούτε καν τον καλλιτέχνη. Τα σημάδια της υπερφόρτωσης του εγκεφάλου με άπειρες μουσικές πληροφορίες έχουν ξεκινήσει και με προβληματίζουν. 😛

Έτσι, ξεκίνησα από τον αγαπημένο μου φάκελο με τις πρώτες μεταλλιές που άκουσα ever. Tραγούδια που είτε τα ξετρύπωνα από διάφορα sites με δωρεάν mp3 -όπως το mp3.com– και τα κατέβαζα με ιώβια υπομονή με την ταπεινή PSTN γραμμούλα που είχαμε εκείνα τα χρόνια, τα παλιά, είτε μου τα έστελναν φίλοι στο IRC ενόσω τα λέγαμε ωραία τις χειμωνιάτικες νύχτες.
Νιώθω πλούσια για όλα αυτά τα τραγούδια. Η αξία τους, για μένα, είναι ανεκτίμητη. Τραγούδια δεμένα με πρόσωπα που οι δρόμοι μας χώρισαν στο πέρασμα του χρόνου, καταστάσεις που όταν τις ζούσα δεν μπορούσα να φανταστώ πως σήμερα θα ήταν μέρος από τις πιο όμορφες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου, στιγμές που δεν θέλω να ξεχάσω πως έζησα και μέσα από αυτές τις μουσικές τις κρατώ ζωντανές.

Ένα τέτοιο τραγούδι είναι και το «Flowers» από ένα συγκρότημα από την Αυστραλία. Dreadnaught το όνομά τους και μάλλον δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστοί στην Ελλάδα -πιθανόν και γενικότερα- μιας και τα στατιστικά του Last.fm αναφέρουν πως έχουν μόλις 1,105 listeners.
Κατά το Last.fm το είδος τους είναι Progressive Metal, Progressive Rock, Hard Rock, Rock.
Mπαλάντα δυνατή με ένα ανατριχιαστικό ξέσπασμα πόνου και απόγνωσης. Opeth/Pain of Salvation-like.
Πρωτοκυκλοφόρησε το 1995 ως single σε κασέτα (μαζί με τα «Dancing With Knives» και «Twisted Prayer (Feel My Disease)»), όμως τα 16 χρόνια που έχουν περάσει από πάνω του μοιάζουν να μην το αγγίζουν αισθητικά.
Η ποιότητα του ήχου, βέβαια, προδίδει την προέλευσή του, αλλά αξίζει να την παραβλέψετε. 🙂


Grace fallen
Wash away the tears
You do not cut
You do not bleed, you just look away
Falling, lost inside your eyes
All I thought, all I felt
As you walked on by
But you did not see

Grace fallen
Standing under feet
I wait for you to stamp on me
Wearing a pale grin
Start searching
My soul for who I am
Why I am here
And why I fear life without you

Grace fallen
Smile never-meeting eyes
Devoid of love
Devoid of life, to the need, say goodbye
Come crawling
Try so hard to please
Back is turned to face the open door
The only light to see

Still drawn in
Love listening to your lies
But nothing makes much sense to me
Now that I stand alone

Grace fallen
Pushed back against the wall
I cannot run, I cannot fight
I just sit and cry

I had been hurt before
But nothing gained and nothing learned
I sink myself deeper
Deeper into you
But you did not see…

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Dreadnaught%20-%20Flowers.mp3]

Υπάρχει μια ακόμη, πιο καθαρή εκτέλεση (demo), εξ ίσου υπέροχη:
[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Dreadnaught%20-%20Flowers%20%28demo%201994%29.mp3]

Θα τους βρείτε:
Dreadnaught official web site
Dreadnaught @ myspace.com
Dreadnaught @ Facebook.com
Dreadnaught @ metalarchives.com

Ghost Trains: Εκεί που οι εραστές ξεψυχούν.

Είναι μια μελαγχολία που μου πάει. Και θα την αγαπώ μέχρι την τελευταία μου ανάσα. Αυτή της μουσικής. Ζω μέσα από αυτήν και όταν τρυπώνει στην ψυχή μου μέσα από νέες μελωδίες, είναι η ανανέωση του έρωτά μου μαζί της.
Από την ημέρα που δημιούργησα τούτο εδώ το blog έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου, κάτι σχεδόν σαν όρκο. Να μοιράζομαι τις μουσικές που με αγγίζουν με όποιον τρόπο. Μια τέτοια θα μοιραστώ μαζί σου απόψε.

Η μουσική των Ghost Trains, έρχεται να χαιδέψει τα αυτιά σου, να ηρεμίσει την ανησυχία σου, να διώξει την αγωνία σου. Και ίσως τη θέση του σε όλα αυτά να πάρει μια νοσταλγία ή ακόμα και μια γλυκιά θλίψη.
Τα όμορφα χρόνια της εφηβείας που τα περνούσες αγκαλιά με το ραδιόφωνο ακούγοντας Beatles, Bob Dylan και Νέο Κύμα μπορεί να έχουν περάσει, αλλά επειδή η μουσική μένει ανέπαφο σημείο αναφοράς της ζωής μας -ευτυχώς- μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις με αυτό το συγκρότημα από το Staffordshire της Αγγλίας.
Και πού ξέρεις; Ίσως η λαχτάρα σου να γίνεις πάλι έφηβος να πραγματοποιηθεί, έστω και στ’ όνειρό σου, απόψε. When I’m dreaming, don’t let it stop.

Δημιουργήθηκαν το καλοκαίρι του 2009 και ξεκίνησαν να σμιλεύουν το 1ο τους διαμάντι, στα δικά τους Bad Apple Studios. Το ονόμασαν «Where Lovers Die» και το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου το λιγότερο που θα σου κάνει είναι να νιώσεις ένα σφίξιμο στο στομάχι. Πιάνο και κιθάρα να αναδεικνύουν προσεκτικά μια μελωδία που όση είναι η μελαγχολία της, τόση και η ομορφιά της. Και κάπου από μέσα της, σα να ξεπετάχτηκαν μνήμες από εκείνες τις μοναχικές «Κυριακές στην Κατερίνη».

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Ghost%20Trains%20-%2002%20Where%20Lovers%20Die.mp3]
«Where Lovers Die»

Αν θέλεις μια ακόμη δυνατή δόση από τη γεύση τους, το «The Greatest Thing» θα ήταν μια γλυκόπικρη επιλογή. Από αυτές που θες να ξαναδοκιμάσεις γιατί η ανάμνησή τους δεν σου είναι αρκετή. Και μετά να τις αγαπήσεις και να τις δέσεις με στιγμές που θ’ ανατρέχεις για να βρίσκεις ό,τι έχασες στην πορεία που δεν ήθελες να πάρεις κάποια στιγμή της ζωής σου.

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Ghost%20Trains%20-%2005%20The%20Greatest%20Thing.mp3]
«The Greatest Thing»

Εν κατακλείδι, μην αφήσεις την ευκαιρία να ακούσεις ένα τέτοιο album όταν μάλιστα σου δίνεται δωρεάν. Αν μη τι άλλο, θα έχεις περάσει 40 ήρεμα λεπτά προετοιμασίας για έναν ύπνο γαλήνιο με όμορφα όνειρα. Αξία ανεκτίμητη. 🙂

http://www.ghosttrains.net

Είσαι εδώ, το ξέρω…

"Holding On To Memories" by peacockmask @ deviantARTΗ άνοιξη είχε μπει για τα καλά. Αν και ένιωθε χαρά και ανακούφιση που οι ηλιόλουστες μέρες θα μείωναν τις αφορμές για θλιμμένες στιγμές, αυτός ο καιρός της θύμιζε κάτι μοναδικό. Εκείνον.

Δεν ήθελε και δεν μπορούσε να τον βγάλει από τη σκέψη της. Η ανακούφιση που αισθανόταν από τις αναμνήσεις τους ήταν ικανές να την κάνουν να χαμογελά και να νιώθει, για ώρα, ευτυχισμένη. Της έλειπε πολύ αυτό. Όπως κι εκείνος. Πάει τόσος καιρός από τότε που άγγιξε τελευταία φορά τα χαμογελαστά του χείλη.
Τα πρόσωπά τους έλαμπαν όταν μοιραζόντουσαν τις στιγμές του ερωτά τους σα να ‘ταν η τελευταία τους φορά. Κάθε στιγμή τους ήταν σαν πρώτη και τελευταία φορά.

Φοβόταν μήπως η εικόνα του ξεθωριάσει με τον καιρό και χάσει αυτό που της είχε απομείνει από εκείνον να θυμάται.
Όλα γύρω της, όμως, ήταν εκεί για να πυροδοτούν τη θύμησή του. Ήχοι, μυρωδιές κι αισθήσεις, όλα ικανά να δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ύπαρξής του. Ικανά να την παγιδεύσουν μεταξύ του πουθενά και του τίποτα. Στην αγκαλιά του.
Το συναίσθημα του απεγνωσμένου πάθους αυτού του έρωτα κανένας χρόνος δεν θα του αλλάξει χρώμα. Η έλλειψη βουβή και η απώλεια σκληρή.
Το σώμα, όμως, δεν ξεχνά ποτέ.
Ποτέ εκείνον.

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Brendan%20Perry%20-%2003%20Medusa.mp3]
Brendan Perry – Medusa

 

When all you have left are your memories
And diamonds and pearls for company
I’ll be sailing to St. Lucia on the ocean breeze
With the moon and my scars for company

Θυμάσαι…;

with memories that never die.. by mordachai71Κάποιες αναμνήσεις τελικά είναι πιο δυνατές από όσο θα περιμέναμε και ο χρόνος δεν τις αγγίζει…
Απλά ζουν μέσα μας και κάθε που ξυπνάνε, αγκαλιάζουν την ψυχή μας με νοσταλγία.
Και μετά πάλι χάνονται στο όμορφα σμιλευμένο κουτάκι τους, εκεί που όλες αυτές οι μαγικές στιγμές έχουν αποκτήσει τη δική τους μοναδική αξία. Για εμάς και μόνον εμάς.
Μπορεί να ξεχνάμε τα πρόσωπα, αλλά τα συναισθήματα που νιώσαμε γι αυτά, ποτέ…
Γιατί έτσι είναι η φτιασιά του ανθρώπινου νου, να θυμάται ό,τι έχει ζήσει μέσα από ό,τι έχει νιώσει.
Τελικά, αυτό είμαστε. Ό,τι έχουμε νιώσει και ό,τι έχουμε κάνει τους άλλους να νιώσουν.

Σπουδαίο πράγμα να μπορείς να προκαλείς συναισθήματα στους ανθρώπους γύρω σου, να τους αγγίζεις με τις ομρφιές σου, αλλά και με τις σκοτεινές πτυχές του εαυτού σου.
Να συναντάς τον έρωτα και να τον αφήνεις να σε λιώνει κι εσύ να απολαμβάνεις κάθε σταγόνα του μυαλού σου που κυλά για χάρη του.
Να γνωρίζεις το βάθος της καρδιάς σου, τη δύναμη του μυαλού σου, τις αντοχές σου, τις ανάγκες σου, τον μοναδικό εαυτό σου που ξεπηδά μέσα από κάθε καινούρια εμπειρία.
In other words… Να ζεις. Για να δημιουργείς καινούριες αναμνήσεις γι αυτό το όμορφο κουτάκι που τόσο αχόρταγα θα τις κλείνει μέσα του μέχρι να έρθει πάλι η ώρα που θα ανοίξει για να σου χαρίσει μία, με αφορμή μιας μυρωδιάς, ενός ήχου, ενός αγαπημένου τραγουδιού…

«Perry Blake – Genevieve»

Άρης Διαμαντής – Μείνε Μαζί Μου

Πριν από λίγη ώρα είδα μια εδοποίηση στα e-mails μου πως ο Άρης Διαμαντής ανέβασε στο profile του ένα νέο τραγούδι.
Πήγα να το ακούσω, εντελώς αυθόρμητα και χωρίς να σκεφτώ απολύτως τίποτα. Και αυτό ήταν.
Με το που το τραγούδι «Μείνε μαζί μου» ξεκίνησε, ένα ρίγος με διαπέρασε. Τί μελωδία ήταν αυτή…;
Μια κιθάρα, στην εισαγωγή, ανατριχιαστική. Συνεχίζει συνοδεύοντας την ιδιαίτερη φωνή του και προκαλόντας για ακόμη μια φορά την έκπληξή μου, μονολογόντας: «Α ρε Άρη… Μ’ έκανες κι ανατρίχιασα ξανά…»
Γιατί ο Άρης και ξέρει και μπορεί να το κάνει καλά. Και είμαι σίγουρη πως στο μέλλον θα το κάνει ακόμη καλύτερα. 🙂
Γι αυτό… Keep in touch with him!

Omega Boy – True Haven: The door is closed, please come in…

The Door To Yesterday by weeja @ deviantARTΠόσο αστείο είναι να κλείνεις τις πόρτες σε ανθρώπους χωρίς ουσιαστικό λόγο…
Φόβοι και ανασφάλειες να κυριαρχούν σε σχέσεις που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είχαν βρει την ισορροπία τους.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες.

Μέχρι που μια μέρα έρχεσαι αντιμέτωπος μαζί τους και δεν έχεις καμιά επιλογή εκτός από το να αποδεχτείς το «αυτονόητο».
Που δεν είναι, αλλά ας το βαφτίσουμε έτσι για να ξεγελάμε την ωριμότητά μας.
Χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις, να ρωτήσεις γιατί. Όχι γιατί δεν έχει νόημα. Όλα έχουν τη σημασία τους.
Απλά γιατί παγώνεις και δεν ξέρεις πως να χειριστείς τη ψυχή τη δική σου, αλλά και του άλλου. Χωρίς να αφήσεις σημάδια και γκρίζο χρώμα στις αναμνήσεις.
Αναμνήσεις, που τελικά διαπιστώνεις πως δεν ήταν αμοιβαία όμορφες, σημαντικές.
Όπως ούτε κι εσύ.

Ναι, θα ήθελα να μπορώ να μιλήσω, να πω πράγματα και να ρωτήσω.
Όμως κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται χωρίς να ρωτάς.
Αν ποτέ δεν ειπωθούν, θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Εκεί, στο πουθενά σου. Να σε ταλανίζουν.
Για όσο.

Πορεύεσαι με ό,τι έχεις, ακόμα και αν αυτό που έχεις δεν είναι αυτό που αληθινά θες και έχεις ανάγκη, ελπίζοντας μια άλλη πόρτα να ανοίξει και πίσω της θα κρύβει ένα δώρο γενεθλίων που όλη τη ζωή σου λαχταρούσες σιωπηλά, ίσως και χωρίς επίγνωση.
Χρόνια πολλά…

No more shall we lie
I gave you my heart
Now we say goodbye
But Lord, I can see a new sun is rising
Hold on my love
There’s hope on the horizon

Door’s closed. Νο?