Tag Archives: Progressive Metal

Οι θησαυροί μου: Dreadnaught – Flowers

Πριν μερικές μέρες αποφάσισα πως πρέπει να αποκαταστήσω τις σχέσεις μου με τη μουσική που έχω αγαπήσει για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε φορά που προσπαθούσα να θυμηθώ έναν τίτλο από τραγούδι -που είναι all time favourite- διαπίστωνα πως δεν τον θυμάμαι. Πολύ συχνά ούτε καν τον καλλιτέχνη. Τα σημάδια της υπερφόρτωσης του εγκεφάλου με άπειρες μουσικές πληροφορίες έχουν ξεκινήσει και με προβληματίζουν. 😛

Έτσι, ξεκίνησα από τον αγαπημένο μου φάκελο με τις πρώτες μεταλλιές που άκουσα ever. Tραγούδια που είτε τα ξετρύπωνα από διάφορα sites με δωρεάν mp3 -όπως το mp3.com– και τα κατέβαζα με ιώβια υπομονή με την ταπεινή PSTN γραμμούλα που είχαμε εκείνα τα χρόνια, τα παλιά, είτε μου τα έστελναν φίλοι στο IRC ενόσω τα λέγαμε ωραία τις χειμωνιάτικες νύχτες.
Νιώθω πλούσια για όλα αυτά τα τραγούδια. Η αξία τους, για μένα, είναι ανεκτίμητη. Τραγούδια δεμένα με πρόσωπα που οι δρόμοι μας χώρισαν στο πέρασμα του χρόνου, καταστάσεις που όταν τις ζούσα δεν μπορούσα να φανταστώ πως σήμερα θα ήταν μέρος από τις πιο όμορφες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου, στιγμές που δεν θέλω να ξεχάσω πως έζησα και μέσα από αυτές τις μουσικές τις κρατώ ζωντανές.

Ένα τέτοιο τραγούδι είναι και το «Flowers» από ένα συγκρότημα από την Αυστραλία. Dreadnaught το όνομά τους και μάλλον δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστοί στην Ελλάδα -πιθανόν και γενικότερα- μιας και τα στατιστικά του Last.fm αναφέρουν πως έχουν μόλις 1,105 listeners.
Κατά το Last.fm το είδος τους είναι Progressive Metal, Progressive Rock, Hard Rock, Rock.
Mπαλάντα δυνατή με ένα ανατριχιαστικό ξέσπασμα πόνου και απόγνωσης. Opeth/Pain of Salvation-like.
Πρωτοκυκλοφόρησε το 1995 ως single σε κασέτα (μαζί με τα «Dancing With Knives» και «Twisted Prayer (Feel My Disease)»), όμως τα 16 χρόνια που έχουν περάσει από πάνω του μοιάζουν να μην το αγγίζουν αισθητικά.
Η ποιότητα του ήχου, βέβαια, προδίδει την προέλευσή του, αλλά αξίζει να την παραβλέψετε. 🙂


Grace fallen
Wash away the tears
You do not cut
You do not bleed, you just look away
Falling, lost inside your eyes
All I thought, all I felt
As you walked on by
But you did not see

Grace fallen
Standing under feet
I wait for you to stamp on me
Wearing a pale grin
Start searching
My soul for who I am
Why I am here
And why I fear life without you

Grace fallen
Smile never-meeting eyes
Devoid of love
Devoid of life, to the need, say goodbye
Come crawling
Try so hard to please
Back is turned to face the open door
The only light to see

Still drawn in
Love listening to your lies
But nothing makes much sense to me
Now that I stand alone

Grace fallen
Pushed back against the wall
I cannot run, I cannot fight
I just sit and cry

I had been hurt before
But nothing gained and nothing learned
I sink myself deeper
Deeper into you
But you did not see…

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Dreadnaught%20-%20Flowers.mp3]

Υπάρχει μια ακόμη, πιο καθαρή εκτέλεση (demo), εξ ίσου υπέροχη:
[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Dreadnaught%20-%20Flowers%20%28demo%201994%29.mp3]

Θα τους βρείτε:
Dreadnaught official web site
Dreadnaught @ myspace.com
Dreadnaught @ Facebook.com
Dreadnaught @ metalarchives.com

Opeth – Den Ständiga Resan

Μια από τις φωνές που θαυμάζω είναι αυτή του ταλαντούχου Mikael Åkerfeldt.
Στην τελευταία δουλειά των Opeth, «Watershed» (special edition), υπάρχει μια διασκευή της Marie Fredriksson (τραγουδίστρια των Roxette).
Ήταν έτσι κι αλλιώς υπέροχο τραγούδι και ο Mikael το απογείωσε με την τόσο μελωδική φωνή του.
Με την ίδια ευκολία που τον ακούς να ερμηνεύει το «Den Ständiga Resan», τον ακούς να βγάζει τα βαριά brutal φωνητικά του «When» που εναλλάσσονται με καθαρά με έναν μοναδικό τρόπο.

Οι δε στίχοι του είναι ένα ποίημα…
Στα Σουηδικά τραγουδισμένο, αλλά μάλλον δεν είναι ενοχλητικό για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με γλώσσες ασυνήθιστες για εμάς.

«Opeth – Den Ständiga Resan»

Η μετάφραση:

The Perpetual Journey

When I think of the perpetual journey through life
When it always feels like autumn
The wind moves slowly to the north
And the flowers die
Rain falls in my dreams

I must travel again and search for comfort
I must search again for the voice of tenderness
I must travel again to next autumn
The perpetual journey to next autumn

When I wander on the stony road through life
When it felt like I carried a sorrow
Then the sun hides slowly in the clouds
and [indisinct] goodbye
Soon the snow falls in my dreams

I must travel again and search for comfort
I must search again for the voice of tenderness
I must travel again to next autumn
The perpetual journey to next autumn
Oooo the perpetual journey to next autumn

Η πρωτότυπη εκδοχή:

«Marie Fredriksson – Den Ständiga Resan»

Stream Of Passion – Computer Eyes

Πάει καιρός από τότε που είχα να ακούσω ένα τραγούδι τόσες πολλές φορές και να μην το χορταίνω, περιμένοντας να νιώσω κάτι παραπάνω σε κάθε νέο άκουσμά του.
Όχι πως περίμενα κάτι διαφορετικό όταν πίσω από αυτό το άκουσμα κρύβεται ένας μεγάλος συνθέτης και μουσικός, κατά τη γνώμη μου, που ότι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος, είναι παραπάνω από αξιόλογα.
Το όνομα αυτού, Arjen Lucassen. Ιδρυτής των Ayreon, αλλά και όχι μόνο.

Θα θυμάστε το project του εν ονόματι Ambeon, πριν μερικά χρόνια με την 15χρονη τότε, Astrid van der Veen. Για να μην μιλήσουμε για τις συνεργασίες με τα μεγαλύτερα ονόματα της metal όπως Mikael Akerfeldt (Opeth), Anneke van Giersbergen (The Gathering), Timo Kotipelto (Stratovarius) Bruce Dickinson (Iron Maiden), James LaBrie (Dream Theater), Eric Clayton (Saviour Machine) και άλλους πολλούς, μη έχοντας η λίστα τέλος.

Έχοντας ένα τέτοιο παρελθόν, δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο λαμπρό το παρόν του και υποθέτω ακόμα πιο πολύ το μέλλον του.
Πρωτοτυπόντας για μια ακόμα φορά, κάνει το εξής παρακινδυνευμένο, θα έλεγα.
Μαζεύει 4 μουσικούς που τους βρήκε μέσω του internet και μία φωνάρα, τη Μεξικανή Marcela Bovio (τραγουδίστρια των Elfonia), η οποία ήταν και η νικήτρια του διαγωνισμού για νέους τραγουδιστές που είχε γίνει στο site του. Όλοι τους από άλλες χώρες, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο να συνεργαστούν. Έτσι λοιπόν όλο το album έγινε μέσω internet χωρίς οι συντελεστές του να γνωρίζονται IRL.
Το κα-τα-πλη-κτι-κό αποτέλεσμα έχει το επίσης καταπληκτκό όνομα Stream Of Passion.
Proggresive metal με στοιχεία συμφωνικού metal και πολύ πολύ πολύ ατμόσφαιρα. Τρομερές μελωδίες και για την ερμηνεία… Ε, δεν βρίσκω λόγια…

Η Marcela Bovio, μεγεύει με τη φωνή της, αλλά και με το βιολί της που κάνει ακόμα πιο μελωδικό το αποτέλεσμα δίνοντας μια πιο ρομαντική χροιά, αλλά ταυτόχρονα δυναμική.
Είμαι σίγουρη πως με το που θα την ακούσετε το μυαλό σας θα πάει στην Anneke Van Giersbergen. Μεγάλη ομοιότητα.
Σε διάφορα σημεία ίσως και να θυμίζει λιγάκι και την Tarja Turunen.

Όλα αυτά, λοιπόν, ήταν ο «μικρός» πρόλογος για να πω μετά από πολύ καιρό το τραγούδι της ημέρας… 😛

«Computer Eyes» (sample)

( Διασκευή του ομότιτλου τραγουδιού του Arjen Lucassen 12 χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Actual Fantasy» στο οποίο βρισκόταν. Τί album κι αυτό…)

Από την αρχή καταλαβαίνεις τι πρόκειται να ακολουθήσει, αλλά στα μισά του τραγουδιού ξεκινά μία κιθάρα… Ρε παιδιά δεν το χορταίνω το κομμάτι σας λέω…
Να ακούς την ηλεκτρική με το πιάνο και ξαφνικά την Marcela…
Έχω ανατριχιάσει…

Επειδή όμως είναι μια καλή ευκαιρία να πω και ακόμα ένα, τώρα που σας έχω ψήσει λιγουλάκι (δεν το έκανα ακόμααα;;; :p), ακούστε και απολαύστε και το «Pain» (sample) που είναι και αυτό διασκευή από Ayreon. Ίσως να το θυμάστε οι fans από το «The Human Equation», εκείνο το τρομερό concept που έκανε πολύ κόσμο για καιρό να μιλάει για την ιδιοφυία του. Εκεί θα ακούγατε ανδρικές φωνές και σίγουρα θα σας θύμιζαν κάτι μεταξύ Dream Theater, Psychotic Waltz… Εδώ όμως το τραγούδι γίνεται πιο αέρινο, πιο μελωδικό, αλλά και πιο παθιασμένο ίσως…

Αν δεν σας έψησα ακόμα, τότε θα σας πω ότι στο ίδιο single, που παρέλειψα να σας πω πως τιτλοφορείται ως «Out in the Real World» υπάρχει και διασκευή του «When the Levee Breaks» των Led Zeppelin (sample).

Ε, κι επειδή έμεινε ακόμα ένα τραγούδι, το 1ο του single, ας το αναφέρω κι αυτό τυπικά μεν, αλλά δεν υστερεί πουθενά από τα υπόλοιπα.
«Out in the Real World» (video)

Σας κούρασα και το ξέρω, αλλά πιστεύω πως άξιζε τον κόπο… 🙂