…κλεισμένες μέσα σε ένα παλιό ξύλινο κασόνι. Χαραγμένη πάνω του κάθε στιγμή που πόνεσε και πονάει ακόμα κάθε που η ανάμνησή της αναδύεται από μέσα του.
Δίπλα τους κι εκείνο το μικρό, ροζ, γυάλινο μπουκαλάκι σχεδόν γεμάτο δάκρυα από όλες τις στιγμές που δεν κατάφερα να σταθώ δυνατή και λύγιζα. Ήταν πολλές. Πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς όταν δεν έμαθα ποτέ πώς είναι να έχεις άμυνες. Μπορεί να έμοιαζα πως έχω, αλλά η πράξη -πάντα- άλλα έδειχνε.
Κάθε μία τέτοια μου απεδείκνυε πόσο λίγη ήμουν στο να προστατεύσω κάθε ευαίσθητη πλευρά μου από ανθρώπους και καταστάσεις που μου προκαλούσαν πόνο. Πως το να αφήνεις την ψυχή σου στα χέρια των ανθρώπων -που εμπιστευόσουν μέχρι χτες- δεν είναι έξυπνη πράξη, τελικά.
Ας είναι.
Ήρθε η ώρα να γεμίσω αυτό το μπουκαλάκι, το όμορφο και τόσο κοριτσίστικο κι αθώο με ό,τι δάκρυα μου έχουν απομείνει μετά από ένα χρόνο δύσκολο, ψυχοφθόρο, που πήρε μαζί του κομμάτια της ζωής μου, αναμνήσεις πολύτιμες, στιγμές που δεν μου επέτρεψε να ζήσω.
Κι ανθρώπους. Τους τελευταίους που μου απέμειναν. Τους πιο σημαντικούς.
Όσο κι αν προσέχεις αυτά που αγαπάς, πάντα θα έρθει η στιγμή που θα κάνεις το λάθος. Αυτό το μοιραίο που θα το μετανιώνεις για καιρό και όσο προσπαθείς να βρεις που έγινε το λάθος, τόσο θα ανακαλύπτεις πως το λάθος είσαι εσύ.
Κι αυτό το λάθος δεν διορθώνεται παρά με δραστικούς και οριστικούς τρόπους που απαιτούν θάρρος και δύναμη.
Άλλοι το λέν’ κι αδυναμία. Αυτοί οι άλλοι να σωπάσουν. Μόνο λόγια είναι.

Αν δεν αντέχεις το βάρος της ζωής μου, μείνε έξω από αυτήν. Δεν υπάρχει χώρος και για άλλους δειλούς. Θα ζήσω και χωρίς εσένα. Ή μήπως όχι;