Η άνοιξη είχε μπει για τα καλά. Αν και ένιωθε χαρά και ανακούφιση που οι ηλιόλουστες μέρες θα μείωναν τις αφορμές για θλιμμένες στιγμές, αυτός ο καιρός της θύμιζε κάτι μοναδικό. Εκείνον.

Δεν ήθελε και δεν μπορούσε να τον βγάλει από τη σκέψη της. Η ανακούφιση που αισθανόταν από τις αναμνήσεις τους ήταν ικανές να την κάνουν να χαμογελά και να νιώθει, για ώρα, ευτυχισμένη. Της έλειπε πολύ αυτό. Όπως κι εκείνος. Πάει τόσος καιρός από τότε που άγγιξε τελευταία φορά τα χαμογελαστά του χείλη.
Τα πρόσωπά τους έλαμπαν όταν μοιραζόντουσαν τις στιγμές του ερωτά τους σα να ‘ταν η τελευταία τους φορά. Κάθε στιγμή τους ήταν σαν πρώτη και τελευταία φορά.

Φοβόταν μήπως η εικόνα του ξεθωριάσει με τον καιρό και χάσει αυτό που της είχε απομείνει από εκείνον να θυμάται.
Όλα γύρω της, όμως, ήταν εκεί για να πυροδοτούν τη θύμησή του. Ήχοι, μυρωδιές κι αισθήσεις, όλα ικανά να δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ύπαρξής του. Ικανά να την παγιδεύσουν μεταξύ του πουθενά και του τίποτα. Στην αγκαλιά του.
Το συναίσθημα του απεγνωσμένου πάθους αυτού του έρωτα κανένας χρόνος δεν θα του αλλάξει χρώμα. Η έλλειψη βουβή και η απώλεια σκληρή.
Το σώμα, όμως, δεν ξεχνά ποτέ.
Ποτέ εκείνον.

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Brendan%20Perry%20-%2003%20Medusa.mp3]
Brendan Perry – Medusa

When all you have left are your memories
And diamonds and pearls for company
I’ll be sailing to St. Lucia on the ocean breeze
With the moon and my scars for company