Συχνά κάνω αναφορές στο χρόνο και την ενέργεια και πόση αξία έχουν για εμένα ως εσωστρεφές άτομο.
Η αξία τους, θα έλεγα, είναι αντικειμενική, ωστόσο, η διαχείρισή τους όχι.

Μεγαλώνοντας και συνειδητοποιώντας ότι μέρος της συμπεριφοράς μου είναι καθορισμένο από τη φυσική μου τάση στην εσωστρέφεια -να αναφέρω ότι η εσωστρέφεια δεν είναι συνώνυμο της αντικοινωνικότητας, της ντροπαλότητας, του κοινωνικού άγχους, όμως μπορούν να συνυπάρχουν, ακριβώς όπως και σε ένα εξωστρεφές άτομο- διαπίστωσα ότι οι κανόνες που διέπουν τις προσωπικές μου σχέσεις γίνονται όλο και πιο αυστηροί.
Φυσικά, δεν προέκυψε τυχαία, αλλά μετά από εμπειρίες που με οδήγησαν στην επανεξέταση σχέσεων, πάσης φύσεως, και επανεκτίμησης της ποιότητάς τους, της αξίας τους και της σημασίας τους σύμφωνα με τις νέες ανάγκες μου και τις νεοαποκτηθείς αξίες μου που αφορούν στις ανθρώπινες σχέσεις και τον τρόπο που επιθυμώ να διαμορφώσω το περιβάλλον μου.
Οι άνθρωποι αλλάζουν, εμείς και οι άλλοι· όλοι.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Καθημερινά, όλοι μας κρινόμαστε και κρίνουμε και αυτό δεν είναι κακό (το λέω για όσους φοβούνται τη λέξη «Κρίνω»).
Αυτή η σπουδαία ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι πολύτιμη: Σκέφτομαι > Κρίνω > Επιλέγω.

Όταν, λοιπόν, έρχεται η στιγμή αυτής της διαδικασίας -συνήθως μετά από ένα γεγονός που έχει προκαλέσει σημαντικό προβληματισμό- τίθεται το εξής ερώτημα:
Αξίζει να αφιερώσω το χρόνο μου και την ενέργειά μου στον Χ άνθρωπο;

Με άλλα λόγια:
• Είναι αυτός ο άνθρωπος κατάλληλος για να αποτελεί μέρος του περιβάλλοντός μου;
• Πληροί τις προδιαγραφές που εγώ έχω ορίσει για το πως θέλω να είναι αυτό το περιβάλλον;
• Είμαι σε θέση να ανταπεξέλθω φυσικά και αβίαστα στις απαιτήσεις μιας συσχέτισης μαζί του;

Και έτσι ξεκινάει η διαδικασία της αναθεώρησης και του ξεκαθαρίσματος με σκοπό ενός υγιούς προσωπικού περιβάλλοντος που θα απαρτίζεται από ανθρώπους που δεν θα εξαντλούν την πολύτιμη ενέργειά μου και δεν θα σπαταλούν άσκοπα τον πολύτιμο χρόνο μου προς όφελός τους.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα -είναι και σκοπός ταυτόχρονα- να διατηρώ, ως επί το πλείστον, ειλικρινείς σχέσεις στη ζωή μου· σχέσεις που δεν θα ευδοκιμούσαν χωρίς αμοιβαιότητα και ισορροπία.

Αν το καλοσκεφτείτε, όλοι το κάνουν αυτό σε κάποιο βαθμό· είναι μία διαδικασία ασυνείδητη και συνήθως δύσκολο να την παραδεχτεί κάποιος από φόβο να μην τον χαρακτηρίσουν σνομπ.
Νομίζω ότι η, ζωτικής σημασίας, εξυγίανση της προσωπικής μας ζωής δεν χρειάζεται τέτοιου είδους ταμπέλες.
Κρατάμε μακριά ό,τι δεν λειτουργεί σωστά για εμάς δίχως φόβο και αναστολές. 🙂