Έχει  μέρες τώρα που θέλω να γράψω. Πράγματα πολλά. Και όλα ακατάστατα.
Απογοήτευση, θυμός, θλίψη. Κι εκεί κοντά καραδοκεί ο Πόνος.
Τελευταία έχω αποκτήσει πολύ στενές σχέσεις μαζί του. Σε όλα τα επίπεδα. Σωματικά και ψυχικά. Δεν μπορώ να πω. Με εκπλήσσει σχεδόν καθημερινά. Μα πιο πολύ θαυμάζω τον τρόπο που δεν βρήκα ποτέ να τον διαχειριστώ. Χρόνια τώρα η ίδια αναζήτηση ξεκινά και τερματίζει με τον ίδιο τρόπο. Αναποτελεσματικά.
Κι αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το φυσιολογικό, γιατί αν με ρωτήσεις, θα σου πω όχι.
Κάτι μου λέει πως κάθε νοήμων άνθρωπος, έχοντας μάλιστα ξεπεράσει τα 30, έχει βρει έναν τρόπο να διαχειρίζεται το συναίσθημα αυτό.
Το να ζεις τη μέρα της Μαρμότας υπό τέτοιες συνθήκες, είναι το λιγότερο ένας ψυχικός διαμελισμός. Ναι, το παραδέχομαι στον εαυτό μου και ενώπιον όλων πως πονάω.
Ε και; Γιατί αυτό δεν βοηθάει;

Λέν’ πως όταν κάτι το κοιτάς κατάματα βρίσκεις τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις. Ε λοιπόν, είναι ένα ψέμα για μένα. Δεν πιάνει. Δεν δουλεύει. Δεν. Πώς το λένε;
Και νομίζω πως ξέρω το λόγο. Όταν ένα πρόβλημα δεν το προκαλείς εσύ, δύσκολα βρίσκεις και τη λύση του. Όταν το πρόβλημα προέρχεται από άρρωστες ψυχές που διαιωνίζουν την πνευματική και συναισθηματική τους αναπηρία το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αγνοήσεις όσο περισσότερα κομμάτια αυτού του ακατανόητου γρίφου που, ίσως και χρόνια, προσπαθούσες να λύσεις.
Αλλά ρε γαμώ το. Είναι άδικο όταν τα θύματά σου σ’ έχουν εμπιστευτεί, όπως ένα παιδί το γονιό του. Τα έχεις κάνει ΕΣΥ να σε εμπιστευτούν και ό,τι προσδοκούσαν ήταν επειδή εσύ το επιδίωξες.
Είναι, τουλάχιστον αισχρό και πρόστυχο, να προδίδεις την εμπιστοσύνη και την αγάπη των πιο κοντινών σου ανθρώπων. Να προκαλείς τη σήψη κάθε όμορφης στιγμής που είχες, κάποτε, ζήσει μαζί τους.
Και όλα αυτά γιατί; Για ένα μίσος που φρόντισαν να σπείρουν μέσα σου ύπουλα όσοι ρούφηξαν κάθε τι όμορφο είχες και ήσουν περήφανος γι αυτό και σκορπίζοντας τα ψέματα δίχως ίχνος τύψεων.
Τί άνθρωπος μπορεί να ήσουν τελικά;

Όσο κι αν με τσακίζει, θα συνεχίσω να ζω και χωρίς εσένα, ακόμα κι αν χρειαστεί να ταριχεύσω κάθε μας όμορφη ανάμνηση. Λυπάμαι μόνο που θα είσαι εσύ η αιτία για ό,τι όμορφο θα χάσω από σένα.

Θα σου έλεγα αντίο, αλλά ακόμα δεν είμαι έτοιμη να το κάνω. Ίσως και ποτέ. Γιατί αυτή η αγάπη είναι θεμελιώδης για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.