Ένα θαυμάσιο κείμενο έναντι των απελπισμένων κραυγών όλων όσων (δισκογραφικές, άπληστοι, ατάλαντοι και μη, μουσικοί) διαπιστώνουν πως το κοινό ωριμάζει και αναζητά μια νέα μορφή σχέσης μεταξύ μουσικού/κοινού απαλλαγμένο από την αισχροκέρδεια εν όνοματι της τέχνης, από έναν καταξιωμένο μουσικό με πολλές επιτυχίες στο χώρο της διαφήμισης, και όχι μόνο, Γιάννη Κύρη.
Διάβασα σήμερα σε ένα περιοδικό τεχνολογίας(συγκεκριμένα στο PCMagazine) κάτι που με προβλημάτισε θετικά. (δείτε το)
Εγινε στην Αγγλία μια έρευνα μεταξύ ιντερνετάκηδων από 15-50 ετών. Η έρευνα αυτή αποδεικνύει πως όσοι κατεβάζουν μετά μανίας μουσική είναι καλύτεροι πελάτες της μουσικής από αυτούς που δεν ασχολούνται με το “σπορ”. Συγκεκριμένα οι κατεβάζοντες πληρώνουν κατά μέσο όρο 90 ευρώ το χρόνο για αγορές δίσκων ενώ οι “καθαροί” απλά δεν πολυασχολούνται με τη μουσική και επενδύουν κατά μέσο όρο ελάχιστα ευρώ.
Εψαξα και βρήκα και άλλο παρεμφερές άρθρο σε ένα blog στο internet.
Στη συνέχεια βρήκα ένα σωρό άλλες έρευνες που μπορείτε και σεις να τις ανακαλύψετε σχετικά εύκολα.
Κοινός παρονομαστής: Μήπως η “πειρατεία” είναι η εύκολη μάγισσα που κυνηγάμε?Εχω κάνει και ‘γω πολλές έρευνες. Εχω κατασταλάξει πως όποιος “γουστάρει” να ανακαλύψει καινούργια ακούσματα και ψάχνει με μανία, εμείς τον λέμε “πειρατή”, κι όποιος αδιαφορεί για τη μουσική και ψάχνει άλλα πράγματα (πχ. τσόντες) θεωρείται “νόμιμος”.
Δεν βλέπουμε το προφανές:
Ο “πειρατής” επι τέλους βρήκε τρόπο να παρακάμψει τα στημένα playlists των ραδιοφώνων και τις πανάκριβες άχρηστες βιτρίνες με τα “σουξέ” της συμφοράς.Επι τέλους βρήκε τρόπο να ΨΑΞΕΙ. Να επιλέξει, …..και γιατί όχι, να αγοράσει αν κάτι αξίζει πραγματικά.
Μέχρι τώρα θεωρούσα το κυνήγι της “πειρατείας” στενοκεφαλιά, σιγά-σιγά θα αναθεωρήσω και θα αρχίσω να πιστεύω πως είναι ύποπτο. Κάτι σαν το κυνήγι της “τρομοκρατίας”.
Ολοι ξέρουμε ποιόν βολεύει η διατήρηση του φόβου της τρομοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Εδώ στο θέμα μας, ποιόν άραγε βολεύει η διόγκωση του “δήθεν” προβλήματος της πειρατείας?
Τους δημιουργούς? Δεν νομίζω.
Τις δισκογραφικές? Μάλλον.Δημιουργοί δεν θα πάψουν να υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι. Υπήρχαν και πριν τις δισκογραφικές. Οι γνήσιοι δημιουργοί δεν έχουν να φοβούνται τίποτε!!!
Οι δισκογραφικές έκαναν τον κύκλο τους και το ξέρουν. Σε πολλές περιπτώσεις βοήθησαν, δεν θέλω να είμαι άδικος. Και βοήθησαν ΠΟΛΥ την προώθηση αξιόλογης μουσικής.
Ομως η κρίση χτύπησε την πόρτα τους. Και άρχισε η συρρίκνωση και η γκρίνια.
Ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπους να τα πάρουν από αλλού. Από που?
Από χαράτσια που μεθοδεύουν.
Και ρωτάω και ξαναρωτάω μέχρι να πάρω απάντηση. Πώς θα μοιράσουν τα ποσά αυτά στους καημένους τους δημιουργούς?
Μέχρι σήμερα (υποτίθεται) πως κάτι ψίχουλα τα δίνουν βάσει πωλήσεων. Αυτό έχει κάποια ψιλοστοιχεία διαφάνειας.
Το χαράτσι (είτε από ποινές, είτε από επιβάρυνση άγραφων cds, είτε από τους συνδρομητες των ISPs, είτε από τις κινητές τηλεφωνίες) πώς θα το μοιράζουν?[…]
Η συνέχεια στο musicunites.gr.
