Πόσο αστείο είναι να κλείνεις τις πόρτες σε ανθρώπους χωρίς ουσιαστικό λόγο…
Φόβοι και ανασφάλειες να κυριαρχούν σε σχέσεις που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είχαν βρει την ισορροπία τους.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες.

Μέχρι που μια μέρα έρχεσαι αντιμέτωπος μαζί τους και δεν έχεις καμιά επιλογή εκτός από το να αποδεχτείς το «αυτονόητο».
Που δεν είναι, αλλά ας το βαφτίσουμε έτσι για να ξεγελάμε την ωριμότητά μας.
Χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις, να ρωτήσεις γιατί. Όχι γιατί δεν έχει νόημα. Όλα έχουν τη σημασία τους.
Απλά γιατί παγώνεις και δεν ξέρεις πως να χειριστείς τη ψυχή τη δική σου, αλλά και του άλλου. Χωρίς να αφήσεις σημάδια και γκρίζο χρώμα στις αναμνήσεις.
Αναμνήσεις, που τελικά διαπιστώνεις πως δεν ήταν αμοιβαία όμορφες, σημαντικές.
Όπως ούτε κι εσύ.

Ναι, θα ήθελα να μπορώ να μιλήσω, να πω πράγματα και να ρωτήσω.
Όμως κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται χωρίς να ρωτάς.
Αν ποτέ δεν ειπωθούν, θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Εκεί, στο πουθενά σου. Να σε ταλανίζουν.
Για όσο.

Πορεύεσαι με ό,τι έχεις, ακόμα και αν αυτό που έχεις δεν είναι αυτό που αληθινά θες και έχεις ανάγκη, ελπίζοντας μια άλλη πόρτα να ανοίξει και πίσω της θα κρύβει ένα δώρο γενεθλίων που όλη τη ζωή σου λαχταρούσες σιωπηλά, ίσως και χωρίς επίγνωση.
Χρόνια πολλά…

Door’s closed. Νο?