Η διακίνηση της βλακείας είναι εξ ίσου επικίνδυνη με τη διακίνηση των ναρκωτικών.

Διάβάζοντας αυτό το άρθρο: «Δηλητήριο στο Διαδίκτυο, του Θανάση Χειμωνά» στο theinsider.gr για το περιστατικό του σουβλατζή που υποτίθεται ξυλοκόπησε μια άστεγη κοπέλα η οποία τόλμησε να του ζητήσει ένα σουβλάκι για να φάει, προέκυψε μια σκέψη που έγιναν δύο και στη συνέχεια περισσότερες.
Btw, το άρθρο αυτό ήταν η αφορμή και όχι η αιτία για να γραφτούν τα παρακάτω που τα έχω χρόνια στο μυαλό μου.

Βασικό και σημαντικότατο για τους νέους χρήστες του internet, αλλά και όχι μόνο:

*Μην πιστεύετε χωρίς 2η σκέψη (και 3η και 4η…) ό,τι διαβάζετε στο internet, ειδικά αυτών χωρίς έγκυρη πηγή.*

Δυστυχώς, πίσω από φαινομαινικά αθώες θέσεις και απόψεις, γεμάτες αλτρουισμό και καλοσύνη, συχνότατα κρύβονται υστερόβουλοι άνθρωποι που για λόγους τους οποίους δύσκολα μπορώ να σου απαριθμήσω κι εξηγήσω εδώ, θα γίνεις ένα θύμα τους και στη συνέχεια συνένοχος και με τη σειρά σου, θύτης.

*Πριν νιώσετε θυμό, πριν εκνευριστείτε με ό,τι διαβάσατε, πριν αναπαράξετε οποιαδήποτε πληροφορία, Δ Ι Α Σ Τ Α Υ Ρ Ω Σ Τ Ε ΤΗΝ.*

Οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί.
Η δύναμη της ορθής πληροφόρησης είναι σημαντικό όπλο, το πιο σημαντικό που έχουμε στο internet μαζί με την ελευθερία λόγου, πόσω μάλλον σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο που όλα τα συναισθήματα -ιδιαιτέρως τα αρνητικά- τα βιώνουμε διογκωμένα.

Η υπεύθυνη στάση που θα δείξει ο καθένας μας απέναντι σε τέτοια φαινόμενα -που θα πληθαίνουν όσο περνά ο καιρός- είναι πιο σημαντική από όσο φαντάζεσαι.

Εκεί.

Με ταξίδεψες στο «εκεί» χωρίς καν να με φυλάξεις.
Ελάχιστες στιγμές χρειάστηκαν και όλα τ’ άσπρα, κόκκινα τα έκανες.
Τώρα, μπορείς να με αφήσεις μόνη να πενθήσω τη στιγμή.
Αιχμηρή η αδράνεια που ζήσαμε κι μ’ έκοψες με δαύτην.

Εκεί σε περίμενα κι εκεί ήταν που δεν ήρθες. Σε μιας στιγμής την άκρη.
Ακριβώς εκεί που ακροβατούσαμε και μ’ έσπρωξες.
Ακριβώς εκεί που μου ‘πες πως η ζωή σου ήμουνα κι αποφάσισες να την τελειώσεις.
Κι εκεί άφησα τις μνήμες μου, νεκρές, να σε στοιχειώνουν.

Στα «εκεί» που δεν έγιναν «εδώ». Ποτέ.

Άγγελος Σιαφαρίκας. Ή αλλιώς… Cause I’m in love…

Με τί συγκρίνεται η τέρψη της ανακάλυψης νέων ακουσμάτων που μπορούν να σε βγάλουν από τη μίζερη πραγματικότητα που υπάρχει γύρω μας; Μόνο με τον έρωτα. Ναι, το έχω ξαναπεί. Αυτό το σαρωτικό mindfuck που σου συμβαίνει όταν είσαι In Love με τον κατάλληλο άνθρωπο, μόνο με την κατάλληλη μουσική μπορεί να σου συμβεί.
Μια τέτοια μουσική είναι κι αυτή του Άγγελου Σιαφαρίκα.
Τις τελευταίες 3 μέρες βούτηξα στους ήχους του χωρίς ανάσα και κολυμπάω. Στα βαθιά. Χωρίς σύντομο γυρισμό.
Προορισμός είναι η αίσθηση της πληρότητας, αυτή που μετουσιώνεται από ήχους σε συναισθηματική φόρτιση και στη συνέχεια σ’ αυτό το άκρατο δέσιμο με το αντικείμενο του πόθου σου. Είτε αυτό είναι ένα τραγούδι, είτε ο ιδανικός εραστής.

Ο Άγγελος Σιαφαρίκας από τα Ιωάννινα και μέλος των υπεραγαπημένων Black Frame -είχαμε μιλήσει γι αυτούς πριν μερικούς μήνες, εδώ– με ένα εντελώς διαφορετικό ήχο, ατμοσφαιρικό, ψυχεδελικό, αρκούντως σκοτεινό για να σε πλανέψει, αλλά όχι τόσο ώστε να το κάνει ένα δύσπεπτο και δύσκολο άκουσμα.
Βέβαια, αν ακούς Βίσση, Βανδή και Χατζηγιάννη, δεν στο εγγυώμαι, αλλά αν εκτιμάς το ταλέντο του Steven Wilson, ταξιδεύεις με τα τραγούδια των Porcupine Tree & Blackfield, έχεις ονειρευτεί ακούγοντας Pink Floyd και αγαπάς τη μελωδική πλευρά των Opeth (όπου έχει βάλει κι εκεί το χεράκι του ο Steven Wilson), νομίζω πως χρειάζεται να δώσεις μια ευκαιρία στα τραγούδια του Άγγελου, τα οποία στα δίνει και δ ω ρ ε ά ν στο site του.
Ένα album που το ακούς μονορούφι από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν μπορείς, εύκολα, να ξεχωρίσεις μεμονωμένα κομμάτια. Δεν χρειάζεται κιόλας. Είναι μόλις 8, συνολικής διάρκειας 34:47 και το «repeat all» στον player θα σου χρειαστεί για συνεχιστεί το ταξίδι απερίσπαστο από περιττές διαδικασίες.
Στην προσπάθεια να αποσπάσω κάποιο από τα 8 ώστε να σου το παρουσιάσω, κατέληξα στο «In Love», λίγο γιατί με εκφράζει στιχουργικά, λίγο γιατί η αίσθηση της απόγνωση στην ερμηνεία όταν φωνάζει «Cause I’m in Love… But I’m in Love…» με αγγίζει, λίγο γιατί η μελωδία του είναι ε-ξαι-ρε-τι-κή

 

 

I ‘ll stand in this empty street
I ‘ll wear this dirty skin
I ‘ll dive against the stream
There ‘s no one to hear me scream

Cauce i am in love
But i am in love

I am walking this endless dream
I am taking what you give
Ashamed for what i feel
Those chains won ‘t let me free

Cause i am in love
But i am in love

Come with me my crazy friend
And let me try to understand
the things that made me what i am
Lets walk together to the end

But i am in love

Artist’s links:

Aggelos’ website
Aggelos’ Twitter
Aggelos’ YouTube
Aggelos’ Last.fm page

…από το ημερολόγιο ενός ερωτευμένου…

The Lovers by Dreamart»Παγιδευμένα όνειρα μέσα στη πραγματικότητα που αρνούμαι να ζήσω.
Όλα μου τα όνειρα έχουν τη μυρωδιά του κορμιού σου, αυτή που μετά από μια νύχτα έρωτα και πάθους, με γέμιζε ευτυχία. Αυτήν που ψάχνω κάθε μέρα στη μίζερη ρουτίνα μου, αλλά δίχως εσένα πώς θα μπορούσε να υπάρχει;
Η έλλειψή σου μουδιάζει το μυαλό μου, τις αισθήσεις μου. Παγώνει κάθε σκέψη μου. Παγώνει την ψυχή μου κι όμως αυτή συνεχίζει να πονάει.

Οι στιγμές μας αναπαράγονται ξανά και ξανά σαν ταινία ατέρμονου μήκους κι αυτή η τόσο βέβηλη απουσία σου να βασανίζει κάθε γωνιά του μυαλού μου που προσπαθώ να τη γεμίσω με κομμάτια από σένα…
Πόσο να αντέξω μακριά από ό,τι μου δίνει ζωή; Πόσο να αντέξω να κρύβω τον πόνο της απουσίας σου; Δεν θέλω να μάθω ποτέ… Ποτέ.

Φοβάμαι…
Τις στιγμές της απελπισίας μου. Είναι ποτισμένες με τις αυτοκαταστροφικές σκέψεις, ολότελα έτοιμες να μας κατασπαράξουν, να στηλιτεύσουν κάθε ευκαιρία χαράς κι ευτυχίας που δίνουμε μάχη για ένα λεπτό απο αυτές.
Όλες εκείνες τις στιγμές που μας πάνε ένα βήμα πιο μακριά από το «ένα» που πάντα ήμασταν. Δεν θέλω να μάθουμε να ζούμε χώρια. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς το «μαζί». Το ξέρω. Πάντα το ήξερα. Ακόμα και τότε που το έβαζα στα πόδια και με κρατούσες να μη φύγω μακριά σου… Θυμάσαι;
Σε παρακαλώ… Μην πάψεις να το κάνεις, αν τύχει και δειλιάσω ξανά… Θα ‘ναι μόνο μια μικρούλα στιγμή.
Κάθε λάθος λέξη μας με γεμίζει με τρόμο μήπως και σταθεί ο λόγος να αδειάσει η ζωή μου από το όνειρο που η ψυχή μου διψάει να ζήσει μαζί σου…
Όλα εκείνα που δεν έχεις ζήσει και δεν είμαι κομμάτι τους κι εγώ…
Κάθε αρνητική μας σκέψη που δεν μοιράζόμαστε… Μη θεριέψουν και μας αφανίσουν.
Καμιά φορά ακόμα κι αυτό, αυτό που τόσο λατρεύω. Ότι μοιάζουμε τόσο… Κι όμως αυτό είναι που έχει δέσει τις ζωές μας…

Αβάσταχτο να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αγαπηθεί τόσο μοναδικά και παθιασμένα και να μην μπορούν να το ζήσουν όπως το έχουν φανταστεί, όπως έχουν ανάγκη να ζήσουν την ευτυχία που έχουν στα χέρια τους, σαν ένα δώρο τόσο ακριβό και σπάνιο, αλλά που δεν τους επιτρέπεται να το ανοίξουν.
Και όμως δεν θα προσπαθήσω να φύγω από φόβο. Όχι ξανά. Όσο δύσκολο κι αν μοιάζει τώρα που η θλίψη μ’ έχει καταπιεί… Κι οι δυο μας το ξέρουμε πως είμαστε τόσο τυχεροί που έχουμε ο ένας τον άλλον… Και ξέρουμε καλά πόσο σπάνιο είναι αυτό που μας χαρίστηκε…

Θα μείνω δίπλα σου, να περιμένουμε αγκαλιά την απόλυτη ελευθερία που χρωστάμε σ’ αυτήν την αγάπη. Τη δική μας μοναδική αγάπη που ο έρωτας και το πάθος μας την απωγείωσε…
Υπόσχεση. Να ‘μαι πλάι σου, να μη νιώσεις μοναξιά, να κάνω τα άσχημα όμορφα, να γεμίζω την ψυχή σου με δύναμη για να προχωράς σε ό,τι σε φοβίζει… Κι εγώ να προχωρώ μαζί σου κάνοντας ό,τι ξέρω καλύτερα. Να σ’ αγαπώ όπως δεν έχω αγαπήσει στη ζωή μου ολόκληρη…
Εκεί, μαζί, να παλέψουμε κάθε εμπόδιο όπως κάναμε μέχρι σήμερα… Κι αυτήν την φορά να νικήσουμε τους εαυτούς μας, τις φοβίες μας, τις ανασφάλειές μας, ό,τι μας έχει βολέψει, ό,τι μας έχει βαλτώσει και μας έχει αφήσει αδρανείς για χρόνια.
Για να ζήσουμε, επιτέλους, όσα αξίζουμε.
Γιατί αυτοί είναι οι πιο μεγάλοι μας εχθροί, αγάπη μου, και δεν αξίζουμε κανένα τέλος, πόσω μάλλον, εξ αιτίας τους.«

 

Τρέφομαι από τραγούδια που αγαπήσαμε για να αντέξω μια στιγμή ζωής μακριάς σου…

«System of a Down – Soldier Side»

Zoar: Το soundtrack των αναμνήσεων.

Εσύ που με ξέρεις, θα ξέρεις πόσο αγαπώ να ανακαλώ αναμνήσεις, να ξυπνάω τις εικόνες, που το μυαλό μου έφτιαξε στο παρελθόν, τις όμορφες συνήθως και ειδικά αυτές που είναι ποτισμένες με τις μουσικές για τις οποίες σου γράφω τόσα χρόνια τώρα.
Εσύ που δεν το ξέρεις, έλα μαζί μου να τις ακούσουμε και να φτιάξουμε καινούριες, αυτές τις δικές σου εικόνες που θα κάνουν τα όνειρά σου πιο όμορφα. 🙂

Αν και καιρός πολύς είναι που πέρασε από την τελευταία φορά που έγραψα για μουσική και σα να έχουν μαζευτεί πολλά, θα γράψω σήμερις για μια μπάντα από τη Νέα Υόρκη που θαρρώ πως είναι και η 1η μου ανακάλυψη από την εποχή που πρωτοασχολήθηκα με το Internet. Τότε που ακόμα ψάχναμε τα mp3 σε σελίδες -εποχές προ Napster/Audiogalaxy/Kazaa/Torrents- και κάθε που τελείωνε το download ενός τραγουδιού νιώθαμε ανακούφιση που δεν είχαμε ακόμα μία αποσύνδεση λίγο πριν το τέλος. Ακούγεται βασανιστικό. Και ήταν. Αλλά η γλύκα ήταν τόση που νιώθω τυχερή που πρόλαβα εκείνες τις εποχές. 🙂

Οι Zoar, που λέτε, είναι -θεωρητικά, ακόμα είναι εν ενεργεία- μια μπάντα με μόλις 3 albums από το 1997, με τελευταίο το 2003. Δυστυχώς.
Κάτι σαν να ακούς Fields of the Nephilim, Pink Floyd και Dead Can Dance μαζί με μια νότα από Tarja Turunen στα φωνητικά του «Clouds Without Water».
Gothic/Dark Ambient με atmospheric/classical elements. Αυτό τους περιγράφει καλά, νομίζω. Θα μπορούσαν να είναι κι ένα αξιοπρεπέστατο soundtrack ατμοσφαιρικής ταινίας.
Τα μέλη της είναι 3: Michael Montes (keyboard, primary composer), Peter Rundquist (guitar, co-composer) και Erik Friedlander (cellist), αλλά στο τελευταίο τους album «Clouds Without Water» οι συμμετοχές ήταν πολλές και ξεχωριστές.
Ώπως του Brendan Perry (Dead Can Dance), του Matt Johnson (The The), της Jennifer Charles (Elysian Fields), του Tony Levin και της Julie Comparini.
Το αποτέλεσμα της μουσικής των Zoar είναι να αφήνεις το μυαλό σου να παράγει εικόνες των ήχων τους και την εμπειρία της ακρόασής τους να την κάνεις βιωματική ανάμνηση.

Στο site τους -αν και απαρχαιωμένο πια- θα βρείτε αρκετές πληροφορίες και για τις δουλειές τους, αλλά και για τους ίδιους.

Zoar.com

 

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Zoar%20-%2001%20Cassandra%20I.mp3]
Zoar – Cassanda (pt. I)

 

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Zoar%20-%2004%20The%20Passing%20of%20a%20Plague.mp3]
Zoar – The Passing Of A Plague

#s3gt_translate_tooltip_mini { display: none !important; }

Playground Noise – The Divers: Δεν έχω λόγια… Γιατί, απλά, δεν υπάρχουν…

Πάντα αναρωτιόμουν πως γίνεται να ερωτεύομαι ένα τραγούδι. Κεραυνοβόλα. Όχι μόνο να μου αρέσει.
Να μου κάνει αυτό το κλικ από τα πρώτα δευτερόλεπτα, πριν ακούσω καν το ρεφρεν. Έτσι μαγικά.

Μάλλον ποτέ δεν θα δώσω εξήγηση που να με ικανοποιεί.
Αυτό που με ικανοποιεί όμως και δεν θα το αλλάξω ποτέ, μα με τίποτα όμως, είναι όλος αυτός ο πλούτος συναιθημάτων που με πλημμυρίζουν οι μελωδίες όπως αυτή του «The Divers» των Πατρινών Playground Noise (από το ομότιτλο album τους τού 2010).

Τόσο γεμάτη από εικόνες μελαγχολικές, απελπισμένες και σκοτεινές που, σχεδόν, βλέπω τον ήχο του μυαλού μου να συνοδεύει αυτή τη φωνή του Βασίλη Σμπήλια και να με κάνει να θέλω να ουρλιάξω για να τον λυτρώσω από τον πόνο που στάζει κάθε δευτερόλεπτο ερμηνείας.
Θα ήθελα να γράψω κι άλλα, αλλά δεν έχει νόημα. Το μήνυμα θα το λάβεις μόλις ανατριχιάσεις ακούγοντάς το.

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Playground%20Noise%20-%20The%20Divers.mp3]
«Playground Noise – The Divers»

We all fall down
Hands are too fragile to touch
Our feet are made of glass and
This load is to heavy for us

We all fall down
Hands are too fragile to touch
Our feet are made of glass and
This load is to heavy for us

Stars may shine all bright
But we’re still down on earth
We’re busy with our lives and
We just don’t fucking care

Stars may shine all bright
But we’re still down on earth
We’re busy with our lives and
We just don’t fucking care

So it’s time for love
It’s time for all those useless dreams
we used to have
It’s time for wasted endings
It’s time for lonely mornings
It’s time for nothing
Time time for nothing
Time time for nothing
It’s time for nothing
Time time for nothing
Time for nothing
Time for nothing

Don’t cry my love
This time we’re not alone
Don’t cry my love
Cause this time we’re not alone

Don’t cry my love
This time we’re not alone
Don’t cry my love
Cause this time we’re not alone

Playground Noise’s site
Playground Noise @ facebook
Playground Noise @ friendfeed
Playground Noise @ twitter
Playground Noise @ myspace

Line-up:

Νίκος Ντεντόπουλος : πλήκτρα
Θεόδωρος Παπαδόπουλος : κιθάρα
Τίμων Καρδάμας : μπάσο
Ανδρέας Λαμπρόπουλος : τύμπανα
Βασίλης Σμπήλιας : κιθάρα, φωνή
και
Κώστας Παυλόπουλος : τρομπέτα
Σοφία Ιωαννίδη : τσέλο
Ειρήνη Βαλαωρίτου : βιολί

Υ.Γ.: Ευχαριστώ πολύ τον @dreamwall για την υπομονή να γράψει τους στίχους. 🙂

Black Frame: Για τέτοιες μπάντες ένα post είναι λίγο.

Απόψε θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου ένα μικρό θησαυρό, μια Ελληνική μπάντα από τα Γιάννενα που συνάντησα τελείως τυχαία πριν 4 μήνες και το τραγούδι τους «Dark or Blue» όπου στάθηκε και η αφορμή για να τους ψάξω παραπάνω.
Μόλις είχαν κυκλοφορήσει το 1ο τους album και το έδιναν δωρεάν στο site τους. Αυτό, πάντα, μετράει για να σχηματήσω καλή εικόνα για μια νέα μπάντα ακόμα κι αν δεν είναι του γούστου μου η μουσική της.

Έχοντας σαν δείγμα το «Dark or Blue», που το είχα ήδη ερωτευτεί με το 1ο άκουσμα, αδημονούσα να ακούσω όλο τους το album. Όπως ήταν αναμενόμενο, η καλή εικόνα έγινε καλύτερη και το album στο repeat.
Αυτό που δεν χορταίνεις να ακούς ένα τραγούδι, αλλά θες να ακούσεις και το επόμενο για να κλέψεις λίγο ακόμα ενθουσιασμό, το έχεις νιώσει σίγουρα. Ε, αυτό ένιωσα με το ομότιτλο album των Black Frame.
Ήταν σα να γέμιζα ένα ποτήρι νερό, να ξεδιψάσω και κάθε σταγόνα που έπεφτε μέσα του δεν ήταν ποτέ αρκετή για να γεμίσει και όλο ήθελα κι άλλο κι αυτό ποτέ δεν γέμιζε.
Για ποιό από τα 10 τραγούδια να πρωτομιλήσω, όταν το καθένα έχει το δικό του χρώμα και ύφος, τη δική του δυναμική.
Τα «Did You», «Trip In A Loop», «Old Man’s Birthday Song», «Dirty», «Feel Nothing» είναι πλέον στη λίστα των αγαπημένων μου.

Οι περιγραφές είναι φτωχές. Ο καλύτερος τρόπος για να αντιληφθείς τον ήχο τους είναι να ακούσεις αυτά που έχουν να σου πουν με τη -μελαγχολική κυρίως- μουσική τους. 🙂

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Black%20Frame%20-%20Dark%20Or%20Blue.mp3]
Black Frame – Dark or Blue

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Black%20Frame%20-%20Dirty.mp3]
Black Frame – Dirty

Black Frame’s site
Black Frame @ last.fm
Black Frame @ Myspace
Black Frame @ Facebook
Black Frame @ Youtube

Τα σκουριασμένα παπούτσια.

Μια εικόνα γυρνάει στο μυαλό του κάθε φορά που τη συναντά. Μια εικόνα που στάζει κόκκινο.
Κλείνει τα μάτια του προσπαθόντας να αποφύγει όλα όσα δεν θέλει να βλέπει, αλλά η μυρωδιά τους τον οδηγούν σε αναφιλητά που δεν μπορεί να σταματήσει. Για ώρα.
Μέχρι που τα μάτια του ανοίγει για να δει τί ήταν ό,τι έχανε τις ώρες που τα δάκρυα είχαν μουσκέψει τα μαύρα του γάντια. Αυτά τα παλιά, σκισμένα, αγαπημένα του γάντια, με το κεντητό μονόγραμμα κάποιου αγνώστου, που τα ‘χε βρει πριν από χρόνια στον αγαπημένο του κάδο σκουπιδιών. Εκεί που ανακάλυπτε κάθε ξημέρωμα τους θησαυρούς του.
Αφήνει τις λέξεις να βγουν από τα χείλη του. Γιατί αν δεν το κάνει τώρα, ίσως να μην υπάρχει άλλη ζωή.
Παραμιλά πιο δυνατά από ότι συνήθως και προχωρά. Όλο και πιο γρήγορα. Ελπίζοντας πως θα προλάβει αυτήν τη φορά. Σχεδόν τρέχει. Όσπου σκοντάφτοντας πάνω σε μια, νεκρή από αιώνες, πέτρα διαπιστώνει πως τα σκουριασμένα του παπούτσια δεν θ’ αντέξουν όλη τη διαδρομή μέχρι το θάνατο.
Γιατί να είναι τόσο μακρυά; Γιατί, όσο κι αν μοιάζει πως ζυγώνει, όλο απομακρύνεται; Τον έχει κουράσει να προσπαθεί για κάτι που δεν θα του δώσει την ανάσα που έχασε όταν γεννήθηκε. Αν και δεν είναι σίγουρος αν έγινε ποτέ…

Ίσως και όλα αυτά να είναι ένα απύθμενο όνειρο μιας Κυριακάτικης νύχτας, λίγο πριν μπει η Άνοιξη…

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Bohren%20%26%20Der%20Club%20Of%20Gore%20-%2002%20On%20Demon%20Wings.mp3]
«Bohren & Der Club Of Gore – On Demon Wings»

ένα.

Πόσο ψεύτικες μπορούν να γίνουν ακόμα και οι πιο αληθινές σχέσεις της ζωής μας. Να βλέπεις και να νιώθεις την υποκρισία να ξεπροβάλλει μέσα από κάθε αγκαλιά, κάθε φιλί που μέχρι πριν ήταν αυτό που γέμιζε με φως και ομορφιά τις άσχημες στιγμές σου.
Φοβάμαι τη μέρα που θα ξημερώσει μήπως μια ακόμα διαπίστωση υποκρισίας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους με ρίξει ακόμα πιο βαθιά στη θλίψη που με έχουν βυθίσει. Φοβάμαι μήπως δω αυτό που δεν θα αντέξω.
Τρέμω μήπως μάθω όλα αυτά που ψυχανεμίζομαι.
Όλα αυτά που εδώ και καιρό τα νιώθω γύρω μου.
Ναι, δεν έχω το κουράγιο να έρθω αντιμέτωπη με την αλήθεια που φοβάμαι. Είμαι δειλή κι αδύναμη για να αντιμετωπίσω ακόμα μια αλήθεια που θα με τσακίσει. Ήταν πολλές τον τελευταίο καιρό. Θέλω να ξαποστάσω χωρίς άλλο πόνο και κλάμα.

Ή μήπως πρέπει να θυμώσω; Πολύ.
Τόσο που να διαλύσω τα πάντα γύρω μου χωρίς να με νοιάζει ο πόνος. Και μετά ας τελειώσουν όλα. Μαζί κι εγώ.
Δεν έχω τη δύναμη να το κάνω όμως. Μόνο σενάρια. Για να εκτονώνω τον πόνο που νιώθω. Και τον θυμό που κρύβω όσο πιο καλά μπορώ. Δεν τολμώ να τον αφήσω να ξεμυτήσει. Θα πει πράγματα που θα μετανιώνω για μια ζωή. Και δυστυχώς ξέρω πώς είναι αυτό το συναίσθημα. Δεν θέλω να το ξανανιώσω. Ούτε να το ξεχάσω όμως.

Κλαίω βουβά. Κρυφά. Να μη με δουν. Εκπαιδεύομαι να κλαίω χωρίς δάκρυα. Η μύτη μου όμως δεν υπακούει. Με προδίδει κάθε φορά που τη ρουφάω.
Δεν έχω έναν άνθρωπο να μιλήσω. Μόνο τη Φωνή. Και είναι τόσο καλή μαζί μου. Πόσο ανάγκη έχω να με αγκαλιάσει κάποιος και να νιώσω πώς γινόμαστε ένα. Πώς είμαστε ένα.

Τις τελευταίες μέρες αυτό το νιώθω με τη Φωνούλα μου. Είναι ό,τι πιο γλυκό, τρυφερό και ζεστό υπάρχει στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό.
Με κάνει να νιώθω υπέροχα. Να νιώθω πώς δεν πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου να πέσει πιο κάτω. Πώς θα τα καταφέρω. Μαζί της θα τα καταφέρω, λέει.
Και τη νιώθω την αγάπη της…
Όπως την ένιωθα παλιά από κάποιους ανθρώπους που τώρα με πληγώνουν. Με καθησυχάζει, με αγκαλιάζει κι αφήνομαι σ’ αυτήν. Με εμπιστεύεται. Κι εγώ εκείνη.
Ίσως να είναι η μόνη που εμπιστεύομαι πια…

– 01/02/2011 –

Αυτοκαταστροφικές σκέψεις…

…κλεισμένες μέσα σε ένα παλιό ξύλινο κασόνι. Χαραγμένη πάνω του κάθε στιγμή που πόνεσε και πονάει ακόμα κάθε που η ανάμνησή της αναδύεται από μέσα του.
Δίπλα τους κι εκείνο το μικρό, ροζ, γυάλινο μπουκαλάκι σχεδόν γεμάτο δάκρυα από όλες τις στιγμές που δεν κατάφερα να σταθώ δυνατή και λύγιζα. Ήταν πολλές. Πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς όταν δεν έμαθα ποτέ πώς είναι να έχεις άμυνες. Μπορεί να έμοιαζα πως έχω, αλλά η πράξη -πάντα- άλλα έδειχνε.
Κάθε μία τέτοια μου απεδείκνυε πόσο λίγη ήμουν στο να προστατεύσω κάθε ευαίσθητη πλευρά μου από ανθρώπους και καταστάσεις που μου προκαλούσαν πόνο. Πως το να αφήνεις την ψυχή σου στα χέρια των ανθρώπων -που εμπιστευόσουν μέχρι χτες- δεν είναι έξυπνη πράξη, τελικά.
Ας είναι.
Ήρθε η ώρα να γεμίσω αυτό το μπουκαλάκι, το όμορφο και τόσο κοριτσίστικο κι αθώο με ό,τι δάκρυα μου έχουν απομείνει μετά από ένα χρόνο δύσκολο, ψυχοφθόρο, που πήρε μαζί του κομμάτια της ζωής μου, αναμνήσεις πολύτιμες, στιγμές που δεν μου επέτρεψε να ζήσω.
Κι ανθρώπους. Τους τελευταίους που μου απέμειναν. Τους πιο σημαντικούς.
Όσο κι αν προσέχεις αυτά που αγαπάς, πάντα θα έρθει η στιγμή που θα κάνεις το λάθος. Αυτό το μοιραίο που θα το μετανιώνεις για καιρό και όσο προσπαθείς να βρεις που έγινε το λάθος, τόσο θα ανακαλύπτεις πως το λάθος είσαι εσύ.
Κι αυτό το λάθος δεν διορθώνεται παρά με δραστικούς και οριστικούς τρόπους που απαιτούν θάρρος και δύναμη.
Άλλοι το λέν’ κι αδυναμία. Αυτοί οι άλλοι να σωπάσουν. Μόνο λόγια είναι.

Αν δεν αντέχεις το βάρος της ζωής μου, μείνε έξω από αυτήν. Δεν υπάρχει χώρος και για άλλους δειλούς. Θα ζήσω και χωρίς εσένα. Ή μήπως όχι;

#s3gt_translate_tooltip_mini { display: none !important; }