Beloved movies: Karthik Calling Karthik

Μετά από καιρό, επιτέλους, αποφάσισα να δω μια ταινία που για μήνες τώρα είχα στο «my mind’s queue». Παρ’ όλο που η διάρκειά της ξεπερνά τις 2 ώρες, κάτι που εύκολα θα μπορούσε να την κάνει κουραστική, αποδείχθηκε πως δεν ήταν έτσι. Οι εντυπώσεις που μου άφησε ήταν πολύ παραπάνω από αυτό που θα περίμενα από μια ταινία που το IMDb την χαρακτηρίζει Comedy, Drama, Thriller και όταν είναι Ινδικής παραγωγής.

Εξαιρετικό σενάριο, καλή σκηνοθεσία και το ξετύλιγμα ενός χαρακτήρα ευαίσθητου, ανασφαλή, αλλά όχι και τόσο συνηθισμένου τελικά, να οδηγεί στην ανατροπή.
Το μόνο μείον της είναι η παρατεταμένη διάρκεια των τραγουδιών σε κάποια cheesy σημεία -σαν κλασική Bollywood ταινία-, αλλά δεν στάθηκε αρκετό για τη δημιουργία αρνητικής εικόνας.
Και για ακόμη μια φορά καταλήγω στο συμπέρασμα πως οι εκτός Hollywood ταινίες μου πάνε πιο πολύ.

8/10

«Karthik Calling Karthik» @ IMDb.com

Ordo Rosarius Equilibrio: Το soundtrack των φαντασιώσεών σου.

Priests and Whores cum with us, λέει το «I M B E C I L E, My Idiot Lover».

Όταν θέλεις να μιλήσεις για αυτό που αγαπάς, γι αυτό που είσαι και σε εκφράζει, ένας τρόπος είναι και η μουσική.
Αυτόν διάλεξαν και οι Ordo Rosarius Equilibrio από τη Στοκχόλμη για να γεμίσουν με ερωτισμό και ιδιαίτερες εικόνες το μυαλό σου. Κολασμένες σκηνές πόθου, πόνου, διέγερσης και αστείρευτης ηδονής που εκτροχιάζει την φαντασία σου μέσα από ένα παιχνίδι κυριαρχίας και υποδούλωσης. Σαν αυτό που μπορεί να φτιάχνεις στο μυαλό σου και δεν τολμάς να το ζήσεις κι αν το έχεις ζήσει δεν σου είναι εύκολο να το ομολογήσεις. Από το όνομα και μόνο μπαίνεις στο νόημα. Λατινικής προέλευσης που σημαίνει «Order of the Rose and the Balance».
Μελωδίες πλαισιωμένες από απλές, καμιά φορά μονότονες συνθέσεις ακουστικής κιθάρας, πιάνου, κρουστών και πνευστών που αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ηχούν διαφορετικά όταν γυναικείες, σκοτεινές, ερωτικές κραυγές πόνου, αλυσίδες που σέρνονται, σπαθιά που σχίζουν τον αέρα, ελεγείες από το υπερπέραν και καμπάνες που θυμίζουν Χριστουγεννιάτικα τραγούδια εξιτάρουν την φαντασία σου σε βαθμό που να γίνεται ένα τους τραγούδι, αφορμή για νέες εμπειρίες.
Οι στίχοι τους απευθύνονται σε τολμηρούς, δίχως ταμπού, όντας έτοιμοι να σαγηνευτούν από εικόνες ερωτισμού και διαστροφής, πλούσιοι σε συναισθηματικές αντιθέσεις, παιχνιδίζοντας με σκοτεινές παραστάσεις και με τη φωνή του Tomas Pettersson να σε ξεναγεί στην αμαρτία.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο τους album με τίτλο «The Song 4 Hate & Devotion». Ίσως όχι η καλύτερη στιγμή της δισκογραφίας τους που είναι χαμένη βαθιά στο χρόνο ξεκινώντας από το 1993, αλλά ενδιαφέρουσα σίγουρα, με σημεία που θα σε κάνουν να τους συμπαθήσεις, αν όχι να σου προκαλέσουν την επιθυμία να ψάξεις για να δεις τί εστί ORE.
Ο last.fm μας λέει πως οι ακροατές τους τούς έχουν κατατάξει ως Martial Industrial, Dark Ambient, Apocalyptic Folk, Neo Folk και δεν έχω κανένα λόγο να το αμφισβητήσω γνωρίζοντας τον ήχο τους. Θα συμπλήρωνα μόνο πως φλερτάρουν με Electronic Body Music σε ανεκτό βαθμό.
Και για να σε πείσω να δοκιμάσεις πως αξίζουν μια ευκαιρία να τους συναντήσεις και να ταξιδέψεις στις οκτάβες της κιθάρας τους, δύο ονόματα θα πω κι αυτά είναι των Death In June και Current 93.
Μπορεί για σένα που έχεις μεγαλώσει μέσα σε τούτους τους ήχους να μην είναι κάτι καινούριο και διαφορετικό, αλλά για σένα που συχνάζεις σε άλλου είδους μουσικά λιμέρια και που σε τρώει το αυτάκι σου για νέες μουσικές περιπέτειες μπορεί να σου δώσει την ώθηση να ανοίξεις ένα καινούριο κεφάλαιο.

Το «Tango for the Concession of the Suspender Princess» είναι ένα tango τόσο αλλιώτικο που μπορεί να σου γίνει εθισμός.

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Ordo%20Rosarius%20Equilibrio%20-%2004%20Tango%20For%20The%20Concession%20Of%20The%20Suspender%20Princess.mp3]

You come before me in heels of silver
Disguised in seams restrained in heels
You kneel before me compelled to follow
In girdle clenched confined to please

Your skin detained in corset’s embrace
In stockings wed thou shall concede
Your lust extends beyond conventions
Excess shall quench your burning needs

Your legs concealed in silken nylon
My conscience cleansed your skin undressed
Your soul unbound consents compliance
Conceive yourself embrace excess

You kneel beside me in strings of bondage
You kneel before me compelled and graced
Surrendered princess dressed in stockings
Suspender princess hourglass shaped

Και μια ιδέα από την τελευταία τους δουλειά:

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Ordo%20Rosarius%20Equilibrio%20-%2013%20A%20Song%204%20Hate%20%26%20Devotion.mp3]
«A Song 4 Hate & Devotion»

http://www.ordo-rosarius-equilibrio.net

Οι θησαυροί μου: Dreadnaught – Flowers

Πριν μερικές μέρες αποφάσισα πως πρέπει να αποκαταστήσω τις σχέσεις μου με τη μουσική που έχω αγαπήσει για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε φορά που προσπαθούσα να θυμηθώ έναν τίτλο από τραγούδι -που είναι all time favourite- διαπίστωνα πως δεν τον θυμάμαι. Πολύ συχνά ούτε καν τον καλλιτέχνη. Τα σημάδια της υπερφόρτωσης του εγκεφάλου με άπειρες μουσικές πληροφορίες έχουν ξεκινήσει και με προβληματίζουν. 😛

Έτσι, ξεκίνησα από τον αγαπημένο μου φάκελο με τις πρώτες μεταλλιές που άκουσα ever. Tραγούδια που είτε τα ξετρύπωνα από διάφορα sites με δωρεάν mp3 -όπως το mp3.com– και τα κατέβαζα με ιώβια υπομονή με την ταπεινή PSTN γραμμούλα που είχαμε εκείνα τα χρόνια, τα παλιά, είτε μου τα έστελναν φίλοι στο IRC ενόσω τα λέγαμε ωραία τις χειμωνιάτικες νύχτες.
Νιώθω πλούσια για όλα αυτά τα τραγούδια. Η αξία τους, για μένα, είναι ανεκτίμητη. Τραγούδια δεμένα με πρόσωπα που οι δρόμοι μας χώρισαν στο πέρασμα του χρόνου, καταστάσεις που όταν τις ζούσα δεν μπορούσα να φανταστώ πως σήμερα θα ήταν μέρος από τις πιο όμορφες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου, στιγμές που δεν θέλω να ξεχάσω πως έζησα και μέσα από αυτές τις μουσικές τις κρατώ ζωντανές.

Ένα τέτοιο τραγούδι είναι και το «Flowers» από ένα συγκρότημα από την Αυστραλία. Dreadnaught το όνομά τους και μάλλον δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστοί στην Ελλάδα -πιθανόν και γενικότερα- μιας και τα στατιστικά του Last.fm αναφέρουν πως έχουν μόλις 1,105 listeners.
Κατά το Last.fm το είδος τους είναι Progressive Metal, Progressive Rock, Hard Rock, Rock.
Mπαλάντα δυνατή με ένα ανατριχιαστικό ξέσπασμα πόνου και απόγνωσης. Opeth/Pain of Salvation-like.
Πρωτοκυκλοφόρησε το 1995 ως single σε κασέτα (μαζί με τα «Dancing With Knives» και «Twisted Prayer (Feel My Disease)»), όμως τα 16 χρόνια που έχουν περάσει από πάνω του μοιάζουν να μην το αγγίζουν αισθητικά.
Η ποιότητα του ήχου, βέβαια, προδίδει την προέλευσή του, αλλά αξίζει να την παραβλέψετε. 🙂


Grace fallen
Wash away the tears
You do not cut
You do not bleed, you just look away
Falling, lost inside your eyes
All I thought, all I felt
As you walked on by
But you did not see

Grace fallen
Standing under feet
I wait for you to stamp on me
Wearing a pale grin
Start searching
My soul for who I am
Why I am here
And why I fear life without you

Grace fallen
Smile never-meeting eyes
Devoid of love
Devoid of life, to the need, say goodbye
Come crawling
Try so hard to please
Back is turned to face the open door
The only light to see

Still drawn in
Love listening to your lies
But nothing makes much sense to me
Now that I stand alone

Grace fallen
Pushed back against the wall
I cannot run, I cannot fight
I just sit and cry

I had been hurt before
But nothing gained and nothing learned
I sink myself deeper
Deeper into you
But you did not see…

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Dreadnaught%20-%20Flowers.mp3]

Υπάρχει μια ακόμη, πιο καθαρή εκτέλεση (demo), εξ ίσου υπέροχη:
[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Dreadnaught%20-%20Flowers%20%28demo%201994%29.mp3]

Θα τους βρείτε:
Dreadnaught official web site
Dreadnaught @ myspace.com
Dreadnaught @ Facebook.com
Dreadnaught @ metalarchives.com

Ghost Trains: Εκεί που οι εραστές ξεψυχούν.

Είναι μια μελαγχολία που μου πάει. Και θα την αγαπώ μέχρι την τελευταία μου ανάσα. Αυτή της μουσικής. Ζω μέσα από αυτήν και όταν τρυπώνει στην ψυχή μου μέσα από νέες μελωδίες, είναι η ανανέωση του έρωτά μου μαζί της.
Από την ημέρα που δημιούργησα τούτο εδώ το blog έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου, κάτι σχεδόν σαν όρκο. Να μοιράζομαι τις μουσικές που με αγγίζουν με όποιον τρόπο. Μια τέτοια θα μοιραστώ μαζί σου απόψε.

Η μουσική των Ghost Trains, έρχεται να χαιδέψει τα αυτιά σου, να ηρεμίσει την ανησυχία σου, να διώξει την αγωνία σου. Και ίσως τη θέση του σε όλα αυτά να πάρει μια νοσταλγία ή ακόμα και μια γλυκιά θλίψη.
Τα όμορφα χρόνια της εφηβείας που τα περνούσες αγκαλιά με το ραδιόφωνο ακούγοντας Beatles, Bob Dylan και Νέο Κύμα μπορεί να έχουν περάσει, αλλά επειδή η μουσική μένει ανέπαφο σημείο αναφοράς της ζωής μας -ευτυχώς- μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις με αυτό το συγκρότημα από το Staffordshire της Αγγλίας.
Και πού ξέρεις; Ίσως η λαχτάρα σου να γίνεις πάλι έφηβος να πραγματοποιηθεί, έστω και στ’ όνειρό σου, απόψε. When I’m dreaming, don’t let it stop.

Δημιουργήθηκαν το καλοκαίρι του 2009 και ξεκίνησαν να σμιλεύουν το 1ο τους διαμάντι, στα δικά τους Bad Apple Studios. Το ονόμασαν «Where Lovers Die» και το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου το λιγότερο που θα σου κάνει είναι να νιώσεις ένα σφίξιμο στο στομάχι. Πιάνο και κιθάρα να αναδεικνύουν προσεκτικά μια μελωδία που όση είναι η μελαγχολία της, τόση και η ομορφιά της. Και κάπου από μέσα της, σα να ξεπετάχτηκαν μνήμες από εκείνες τις μοναχικές «Κυριακές στην Κατερίνη».

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Ghost%20Trains%20-%2002%20Where%20Lovers%20Die.mp3]
«Where Lovers Die»

Αν θέλεις μια ακόμη δυνατή δόση από τη γεύση τους, το «The Greatest Thing» θα ήταν μια γλυκόπικρη επιλογή. Από αυτές που θες να ξαναδοκιμάσεις γιατί η ανάμνησή τους δεν σου είναι αρκετή. Και μετά να τις αγαπήσεις και να τις δέσεις με στιγμές που θ’ ανατρέχεις για να βρίσκεις ό,τι έχασες στην πορεία που δεν ήθελες να πάρεις κάποια στιγμή της ζωής σου.

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Ghost%20Trains%20-%2005%20The%20Greatest%20Thing.mp3]
«The Greatest Thing»

Εν κατακλείδι, μην αφήσεις την ευκαιρία να ακούσεις ένα τέτοιο album όταν μάλιστα σου δίνεται δωρεάν. Αν μη τι άλλο, θα έχεις περάσει 40 ήρεμα λεπτά προετοιμασίας για έναν ύπνο γαλήνιο με όμορφα όνειρα. Αξία ανεκτίμητη. 🙂

http://www.ghosttrains.net

Susanne Sundfør – The Brothel

Είναι κάτι μέρες που λατρεύω.
Οι μέρες που ξετρυπώνω, εντελώς τυχαία, τραγούδια που όσο τα ακούω τόσο ανακαλύπτω αυτό το κάτι που μου ξυπνούν και αγαπάω.

Μια τέτοια μέρα ήταν όταν άκουσα το «The Brothel» της 24χρονης Susanne Sundfør από τη Νορβηγία.
Είναι από τα τραγούδια που τα επεξεργάζεσαι με τη λογική, τα εκτιμάς, αναγνωρίζεις την ποιότητα, θα ευχόσουν να συναντούσες πιο συχνά ταλέντα σαν της Suzanne και καταλήγουν να σε στοιχειώνουν, η μελωδία τους να κυνηγά τον ήρεμο ύπνο σου, να εισβάλλει στον κόσμο των ονείρων σου σαν το νανούρισμα που σε ταξίδεψε ως εκεί και η φωνή να μοιάζει με κάλεσμα αποπλάνησης Δρυάδων.

Μια φωνή αιθέρια που θα ταίριαζε σε μια νεράιδα, όπως αυτή της Anneke Van Giersbergen, ένα τραγούδι που μοιάζει παραμυθένιο, αλλά κρύβει βαθύσκιες εικόνες στους στίχους του, με τα χορωδιακά φωνητικά να απλώνουν γύρω σου την εγκατάλειψη που περιγράφουν. Από το ομότιτλο album της, του 2010.


[…]
Love I laid in payment
Stars with stains and heaven and afterglow
Beneath the ashes of echoes buried alive
They are howling through hollows
Once we share their temple of our arms
Now our heads are hung up on walls

We are ruins within ruins
On every corner a gladiator is begging for another century
When no one cut your tongue to know nothing and to know it all
To be both the animal and god

You call me your eyes, you call me your mouth, you call me your ears
Still you follow our trail
We’ll do it all, we’ll do whatever you say, God has left us anyway
[…]

 

http://www.susannesundfor.com
http://www.myspace.com/susannesundfoer

Τα όνειρα, τ’ αληθινά, τ’ αθώα.

Μια νύχτα το παράθυρο θα κλείσω, για να ανοίξω σε όνειρα μια δίνη.
Όχι απατηλά. Όχι ψεύτικα. Όχι ουτοπικά.
Από εκείνα τα όμορφα, τ’ αληθινά που τόση ανάγκη έχω να δω, να φτιάξω, να πιστέψω.
Όχι από εκείνα που μου έφτιαχναν οι άλλοι, χρόνια τώρα.
Εκείνα που μου γκρέμιζαν πριν προλάβω να τ’ αγγίξω.
Αλλά εκείνα τα μοναδικά που η παιδική ψυχή μου τολμά να ζωγραφίζει και το αντίκρισμά τους δεν είναι η ζωή μου όλη.
Ούτε η ζωή των άλλων.
Όνειρα τίμια. Ειλικρινή και αθώα.
Ούτε μια στάλα από εκείνη τη γεύση την πικρή που σου αφήνει ένα ψέμα.
Όμως. Σε παρακαλώ, άσε με τα μάτια μου να κλείσω.
Να βουτήξω μέσα σ’ ένα στρόβιλο που είχα φτιάξει από μικρή.
Ήρθε η ώρα να βρεθώ εκεί όπου ανήκω.
Ήρθε η ώρα να τρέξω στη βροχή.
Και ποτέ ας μην ξυπν…

 

Sivert Høyem – Prisoner Of The Road ~by SGRANG (Exclusive live performance)

Ιταλία. Ο προτελευταίος σταθμός του Sivert Høyem πριν επιστρέψει στη Νορβηγία όπου και θα κλείσει το «Moon Landing Tour» στις 10 Νοέμβρη με ένα live στο Rockefeller, στο Όσλο.

Στη Ρώμη συνάντησε τα παιδιά του SGRANG με τα οποία και έφτιαξαν αυτό το όμορφο video σε μια αποκλειστική live εκτέλεση του «Prisoner Of The Road».

Η ατμόσφαιρα, τα όμορφα χρώματα, οι ήχοι της πόλης και φυσικά η μεγαλοπρεπής φωνή και παρουσία του κ. Høyem, συντελούν σε ένα αποτέλεσμα που ταιριάζει στο ύφος του project του Νορβηγού σκηνοθέτη, Erik Poppe, για το οποίο και γράφτηκε.

Περισσότερες πληροφορίες γι αυτό το τραγούδι των προσφύγων που γράφτηκε με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα προς βοήθειά τους, θα βρείτε σε αυτό το post του Sivert, στο site του.

Follow my blog with bloglovin

Sivert Høyem: The Norwegian legend (Thessaloniki’s concert review)

Δύναμη. Ενέργεια. Ένταση. Πλήρωση. Αναζωογόνηση. Λύτρωση. Πάθος. Έρωτας.
Όλα εκεί καταλήγουν όταν μιλάω για τον Sivert Høyem.
Στη μία και μόνη έννοια, στο ένα και μοναδικό συναίσθημα που μπορεί να περιγράψει ό,τι αισθάνομαι γι αυτήν την τόσο ερωτικά μελωδική ύπαρξη στη ζωή μου.

Αυτό που ζήσαμε πριν από 2 μέρες (22/10/2010) στο Principal Club Theater στη Θεσσαλονίκη ήταν μια ακόμα μοναδική εμπειρία που μόνο ο Sivert μπορεί να σου χαρίσει.
Να σε κάνει να αγαπήσεις κάθε λεπτό που ζεις βλέποντάς τον, κάθε λεπτό που διεγείρει τις αισθήσεις σου με τη φωνή του, την παρουσία, την κίνησή του. Αυτό το ξέρει πολύ καλά όποιος τον έχει αποθεώσει on stage.
Και πίστεψέ με, δεν είναι λόγια που βγαίνουν από το στόμα μου επειδή τυχαίνει να είμαι γένους θηλυκού. Παρόμοια θα ακούσεις και από άντρες fans του.
Η ενέργεια που ξεχειλίζει στα lives του, το πάθος στην ερμηνεία του, αλλά και η αγάπη που έχει γι αυτό που κάνει δεν θα μπορούσε να εκφραστεί με έναν τρόπο διαφορετικό.
Εμπνέεται και αναγεννιέται μέσα από την επαφή με το κοινό του.
Ζει και υπάρχει για να σου μεταδίδει με τον πιο αισθαντικό τρόπο αυτό που λαχταράς να νιώσεις όταν λαίμαργα καταβροχθίζουν τα αυτιά και η ψυχή σου το ηχόχρωμα της βαθιάς φωνής του ενώ σε κάνει να πιστεύεις πως για σένα τραγουδά «I would tell you you’re the one… How I want you…», ταξιδεύοντάς σε με το «Going For Gold».
Όπως αναφέρει και ο ίδιος στο blog του:

I don’t think I could live without these European tours, they never fail to inspire and invigorate me. The touring is the part that helps you make sense of what you do, you become who you are as a performer through the continuity of being on the road. It’s how you create your universe.

Ήταν ένα απολαυστικό live που δεν του έλλειπε απολύτως τίποτα. Δύο ώρες, με κομμένη την ανάσα, να παρακολουθείς καθηλωμένος. Μόνο, η ανάμνηση της, τόσο όμορφης, εποχής των Madrugada σου προκαλούσε μια θλίψη, αλλά δεν υπήρχε χρόνος να σταθεί άσχημη σκέψη όταν μπροστά σου έχεις αυτόν τον μύθο από τη Νορβηγία που περίμενες 2,5 χρόνια για να τον ξαναδείς. Δεν σταμάτησε να μας ευχαριστεί, να μας στέλνει φιλιά, να μας μιλά και για να μας ευχαριστήσει ακόμη περισσότερο μας χάρισε 5 τραγούδια των Madrugada, έτσι, για να μην ξεχνάμε πως τον γνωρίσαμε και αγαπήσαμε.

Τρυφερή έναρξη με  ένα ακουστικό τραγούδι που αναδεικνύει τις φωνητικές τους ικανότητες στο έπακρο, με το οποίο ανοίγει όλες τις συναυλίες του Moon Landing tour, «Prisoner of the Road»,  τραγούδι που γράφτηκε για φιλανθρωπικό σκοπό.
Το «Into the Sea» μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα και τα «High Society» / «What You Doin’With Him» / «Lost at Sea» αύξησαν την ένταση, όπως ακριβώς χρειαζόμασταν μετά από ένα ήρεμο ξεκίνημα.
Με το «Majesty» που ακολούθησε το «Honey Bee» το Principal πλημμύρησε από συναισθήματα και μετά από λίγο με το «The Kids Are On High Street» να σείεται από τον ενθουσιασμό του κοινού, κάτι που συνεχίστηκε και με το «Northwind» αμέσως μετά.
Ίσως η πιο δυνατή -και σίγουρα η πιο φαντασμαγορική στιγμή- του live στο «Shadows / High Meseta», μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα που σαν αποκορύφωμα είχε το σπουδαίο performance του Sivert, στα τελευταία λεπτά του κομματιού, να γονατίζει με την κιθάρα του μπροστά του και τις γρήγορες εναλλαγές τους φωτισμού να ολοκληρώνουν τον οργασμό μουσικών και κοινού.
Στιγμή που θύμιζε, το ερμηνευτικά και σκηνικά απογειωτικό, «Black Mambo» επί εποχής Madrugada.
«Slow Long Distance» και «The Hour of the Wolf» έκλεισαν το κυρίως μέρος της συναυλίας με το πάθος που δεν λείπει ποτέ από την ερμηνεία του τελευταίου και το κοινό να το έχει ευχαριστηθεί και να το δείχνει.
Περιμένουμε ανυπόμονα να επιστρέψουν στη σκηνή για encore.

Αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος ξέρει καλά τί έχει ανάγκη ο θεατής και του το δίνει απλόχερα, δίχως τσιγκουνιές.
Τα 3 encores το απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο, όταν τα 2 είναι η ρουτίνα των lives του όπως και με τους Madrugada.
«Belorado» / «Moon Landing» συνέχισαν να δίνουν ρυθμό στο κοινό που φάνηκε να τα απολαμβάνει πολύ και όταν με το τέλος του «Don’t Pass Me By» ετοιμαζόταν να φύγει από τη σκηνή για 2η φορά, έσκυψε για να μιλήσει στα κορίτσια που άπλωναν τα χέρια για να τον αγγίξουν κι έλιωναν μπροστά του. Υποθέτω πως του ζήτησαν να μας πει το «Strange Colour Blue» μιας και δεν υπήρχε στην setlist. Επέστρεψε με την κιθάρα του και το ερμήνευσε μόνος. Έτσι απλά. Φωνή και κιθάρα έστειλαν το κοινό σε άλλη διάσταση.
Φεύγει για λίγο και επιστρέφει με τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας για να μας αποχαιρετήσουν με το αγαπημένο «Johnny» και όπως μας είπε: «…this is a song about a friend of mine».

Έχουν περάσει 2,5 χρόνια από την τελευταία φορά που τον είδα on stage, τότε που μας έλεγε ένα ασαφές «Αντίο» με τους Madrugada λόγω του θανάτου του Robert Burås, τη ψυχή της μπάντας, αλλά το στίγμα και η παρουσία του πάντα επιβλητικά, ανεπηρέαστα από το χρόνο, άξια να σε παρασύρουν όλο και πιο βαθιά στην εμμονή μαζί του, εκεί ακριβώς που μ’ έχουν παρασύρει και μένα τόσα χρόνια τώρα…

Αντίο, προς το παρόν, λατρεμένε μου Sivert Ηøyem.

Setlist:

 

  1. Prisoner of the road
  2. Into the Sea
  3. High Society
  4. What You Doin’ With Him?
  5. Lost at the Sea
  6. Going for Gold
  7. Honey Bee [Madrugada Cover]
  8. Majesty [Madrugada Cover]
  9. Woman
  10. The Kids Are on High Street [Madrugada Cover]
  11. Northwind
  12. Shadows / High Meseta
  13. Long Slow Distance
  14. The Hour of the Wolf [Madrugada Cover]

1st Encore

  1. Belorado
  2. Moonlanding
  3. Don’t pass me by

2nd Encore

    1. Strange Colour Blue [Madrugada Cover]

3rd Encore

    1. Johnny

 

 

Line-Up:
Sivert Høyem: Vocals/Guitars
Cato Salsa: Guitars
Børge Fjordheim: Drums
Rudi Nikolaisen: Bass
Christer Knutsen: Guitars/Keyboards

Lights at Sea: Η μουσική τους υπονομεύει το λήθαργό σου.

Χρωστούμενα posts. Πολλά. Και μουσικές που σας έχω υποσχεθεί επίσης πολλές. 🙂
Σήμερα, λέω να μοιραστώ μαζί σας μία μπάντα από το Michigan με ένα όνομα γεμάτο εικόνες: «Lights at Sea» που, αν κι έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια (Φεβρουάριος, 2007) από τότε που κυκλοφόρησαν το debut album τους, συνεχίζουν να παραμένουν άγνωστοι, ειδικά στο Ελληνικό κοινό.
Δεν πειράζει όμως. Γι αυτό είμαστε εμείς εδώ, να αγκαλιάσουμε τη μουσική τους, ανακαλύπτοντας μέχρι που μπορεί να μας φτάσει ο ήχος τους, σε ένα ταξίδι ανάμεσα στην Post-Rock, Instrumental Rock και Shoegaze.
Στις 27 του Νοέμβρη, λοιπόν, θα κυκλοφορήσει από την Barrett Records η νέα τους δουλειά με τίτλο «Palace Walls».
Δυστυχώς τα στοιχεία που έχω βρει δεν είναι αρκετά ώστε να ικανοποιήσουν την περιέργειά μου, παρ’ όλ’ αυτά, έχουν σελίδα σε Facebook, MySpace και Last.fm όπου μπορείτε να μείνετε ενήμεροι για ό,τι νεότερο.

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Lights%20at%20Sea%20-%2019.mp3]
Lights at Sea – 19

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Lights%20at%20Sea%20-%20Bateau.mp3]
Lights at Sea – Bateau

Ugress, όπως λέμε αγριόχορτο στα Νορβηγικά.

Αυτό το post θα έχει και 2 χρόνια που θέλω να το κάνω και δυστυχώς δεν είναι το μοναδικό που δεν έχει πάρει ακόμα τη μορφή ενός κειμένου τη στιγμή που θα ήθελα.
Αλλά ας κάνουμε την αρχή με το Ugress project που τόσο εκτιμά η συντάκτις αυτού εδώ του post. 🙂

Ο Ugress, -κατά κόσμον Gisle Martens Meyer-, λοιπόν, είναι ένας ιδιαιτέρως συμπαθής μουσικός από τη Νορβηγία, με μεγάλη έμπνευση που πειραματίζεται αδιάκοπα και δημιουργεί ηλεκτρονικούς, instrumental, κινηματογραφικούς, sci-fi, ταξιδιάρικους, επαρκώς ευφάνταστους ήχους που, καμιά φορά, νομίζεις πως το σύνολο των δημιουργιών του δεν ανήκουν στον ίδιο καλλιτέχνη.
Πάντα τεχνολογικά ενήμερος και fan της Apple, δημιουργεί τη μουσική του και μοιράζεται μαζί σου τον τρόπο, προκαλώντας σου την επιθυμία να δοκιμάσεις κι εσύ να γράψεις τη δική σου. Δεν έχει σημασία αν δεν θα τα καταφέρεις ποτέ. Γκουχ-γκουχ

Κάποιοι από τους λόγους που θα σε κάνουν να τον συμπαθήσεις:

  1. Δίνει δωρεάν μεγάλο μέρος της μουσικής του.
  2. Κρατά προσωπική επαφή με το κοινό του μέσω των social media (Twitter :: Facebook :: MySpace).
  3. Σου δίνει τη δυνατότητα να δεις τα lives του online και δωρεάν, real time.
  4. Το μούτρο του.
  5. Γιατί, απλά, η μουσική του σου πάει.

Ας μιλήσει αυτή λοιπόν! 🙂

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Ugress%20-%2012%20Win%20Without%20Triumph.mp3]
Win Without Triumph[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Ugress%20-%2003%20Rue%20Verticale.mp3]
Rue Verticale

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Ugress%20-%2006%20Queen%20of%20Darkness.mp3]
Queen Of Darkness

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Ugress%20-%2011%20Walls%20In%20Motion.mp3]
Walls In Motion

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Ugress%20-%2007%20Trigger%2022.mp3]
Trigger 22