Sivert Høyem – Prisoner Of The Road

by

Πριν από 2 ημέρες ο αγαπημένος Sivert, παρουσίασε ένα νέο τραγούδι για την τηλεοπτική καμπάνια 2010 «Prisoner Of The Road» όπου κυκλοφόρησε σήμερα από Hector Grammofon/Sonet και θα συμπεριλαμβάνεται στο όμοτιτλο single.

Ο σκοπός του τραγουδιού είναι η στήριξη του Νορβηγικού Συμβουλίου Προσφύγων (Norwegian Refugee Council / NRC) στον Νορβηγικό Τηλεμαραθώνιο (Norwegian Telethon).
Όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις αυτού του τραγουδιού θα κατατεθούν σε λογαριασμό του NRC.

When I go, I go alone
There ain’t no one ever looking out for me
Just the sun, my own lean shadow
And the wind out among the trees

Home, it’s far beyond long lost horizons
Home I’ll never see
For I’ll be a prisoner of the road
And I hold no key that will ever set me free

Most humbly on my bending knee
I’m begging you to help me, please
For I’m a prisoner of the road
And I hold no key, I hold no key that will ever set me free

Fire On Dawson – Prognative (2010)

by

Ένας από τους λόγους που λατρεύω το Internet είναι γι αυτό το άμεσο που σου προσφέρει με τους καλλιτέχνες που αγαπάς. Κι αυτούς που θα αγαπήσεις στο μέλλον.
Αυτό το contact που προκύπτει μέσα από τα social media και τα μουσικά sites είναι αυτό που έλλειπε από τη σχέση μου με τη μουσική τα χρόνια πριν το Internet, αν και 12 χρόνια μετά, έχω την αίσθηση πως δεν υπήρξε ποτέ αυτή η εποχή.

Κάπως έτσι γνώρισα και τους Fire On Dawson.
Ένα συγκρότημα από τη Γερμανία, αλλά πολυεθνικής και πολυφυλετικής φύσεως μιας και η καταγωγή των μελών είναι από Ινδία, Χιλή και φυσικά τη Γερμανία.
Αν και υπάρχει από το 2005, πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το debut album του με τίτλο «Prognative». Ευφυής τίτλος που αυτοπροσδιορίζει τη μουσική οντότητα της μπάντας. Progressive. Alternative. Rock.
Μεστές μελωδίες, νευρικές κιθάρες, δυνατά φωνητικά και εναλλαγή ύφους, κρατούν το ενδιαφέρον σου καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του δεμένου album.
Αν ήχος τους θα σου θυμήσει κάτι από Korn, Seether, Incubus, Staind, κλπ. ίσως να μην είναι και τόσο τυχαίο μιας και ο ίδιος άνθρωπος έκανε το mastering κι αυτός δεν είναι άλλος από τον Stephen Marsh.
Αλλά αυτό που, αυθόρμητα, σκέφτηκα με το που τους άκουσα ήταν οι Metallica. Για μια στιγμή και τους Pearl Jam. Σε κάποια σημεία η ομοιότητα είναι αρκετά εμφανής, χωρίς να καταντά γελοία.

Ένα πολύ μεγάλο συν τους είναι ότι δίνουν δωρεάν το album τους για να το ακούσεις και να το κατεβάσεις, αν θες.

Το τραγούδι που, όλο το καλοκαίρι, όποτε περνά από τον player μου, παίζει στο repeat είναι το «Won By One» και τα ηχεία μου, παρ’ όλη την ένταση, δεν έχουν δυσανασχετήσει ακόμα.
Ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για τους γείτονες… 😛

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Fire%20On%20Dawson%20-%2012%20Won%20By%20One.mp3]
Fire On Dawson – Won By One

Και απόψε μου κάνει παρέα το «Stuck In Infinity» με τέρμα την ένταση, στην προσπάθειά μου να καλύψω τις μουσικές επιλογές του Πόντιου γείτονα που έχει μερακλώσει. 😛

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Fire%20On%20Dawson%20-%2009%20Stuck%20In%20Infinity.mp3]
Fire On Dawson – Stuck In Infinity

http://www.fireondawson.com
http://www.myspace.com/fireondawson
http://www.last.fm/music/Fire+On+Dawson
http://www.facebook.com/fireondawson

http://www.youtube.com/user/fireondawson

Καλή ακρόαση! 🙂

Ο απόλυτος Last.fm player: Chrome Music

by

Τί θέλει ένας άνθρωπος για να νιώσει ευτυχισμένος ρε παιδί μου; Απλά πράγματα.
Μικρές όμορφες εκπλήξεις μέσα στην καθημερινότητά του.
Έτσι, από το πουθενά να συμβαίνουν πράγματα που θα αυξάνουν τη σεροτονίνη στο αίμα.

Όπως πριν από λίγη ώρα συνέβη η σπουδαία ανακάλυψη του πιο υπερτέλειου plugin (extension, add-on, whatevah) που έχω συναντήσει ποτέ για browser. Εντάξει, είναι και το ότι εδώ και 5-6 χρόνια είμαι μεγάλη fan του last.fm, αλλά ποτέ δεν είναι αργά να γίνει κανείς. 😉

Μιλάμε για τον Chrome Music. Ένας player ενσωματωμένος ως extension στον browser σου, ο οποίος σου επιτρέπει να ακούς μουσική από το last.fm. Δωρεάν.
Αλλά όχι μόνο.
Μπορείς να ακούς ό,τι κομμάτι εσύ θέλεις. Να ακούσεις τις λίστες σου, τα tags σου, καλλιτέχνες, αυτά που ακούνε οι φίλοι σου ή άλλοι χρήστες, να κάνεις pause και να συνεχίσεις αργότερα, να βάλεις σε repeat/shuffle mode, backward/forward, να προσθέσεις αυτό που ακούς στα loved tracks.
Όλα αυτά με την προϋπόθεση να υπάρχουν στη βάση του site.
Σα να ακούς τη δική σου μουσική από το δικό σου player.
Και φυσικά κάνει scrobble στο profile σου ό,τι ακούς, εάν το θέλεις.

Το, ας πούμε, μείον του είναι πως είναι μόνο για τον Chrome (ή τουλάχιστον εγώ δεν το βρήκα για άλλον), αλλά μπρος στο μεγαλείο του, δεν με πειράζει. Καθόλου όμως.

Σας αφήνω όμως για να απολαύσω Madrugada όπου ελλείψει υλικού στον HDD είχα καιρό να τους ακούσω. Ποιός ακούει audio CDs πιά; 🙂

Thank you Chrome Music! 😀

The Mayan Factor – Warflower

by

Μεταξύ άλλων, η Βαλτιμόρη των Ην. Πολιτειών είναι γνωστή διότι εκεί κείτεται ο πρίγκιπας της μακάβριας ποίησης και συγγραφής, Edgar Allan Poe.
Δεν θα σας μιλήσω γι αυτόν όμως σε τούτο εδώ το post, αλλά για ένα συγκρότημα που η καταγωγή του είναι η ίδια.
Οι Mayan Factor είναι μια μπάντα που με μόλις 2 albums στο ενεργητικό της [In Lake ‘ch (2003) και 44 (2005)], όχι μόνο αποσπά την προσοχή σου, αλλά κερδίζει επάξια τον σεβασμό σου σαν ακροατή.
Μπορεί να μην ταυτιστείς με το σύνολο των ήχων και του ύφους που υιοθετούν από τραγούδι σε τραγούδι και από το ένα album στο άλλο, αλλά το σίγουρο είναι πως θα εκτιμήσεις την αρτιότητά τους, και θα αναγνωρίσεις τη λαχτάρα τους να σε εκπλήξουν, να σου προκαλέσουν θαυμασμό και περιέργεια για τη συνέχεια.
Με δύο albums μόνο υπηρέτησαν με θέρμη την Progressive/Alternative/Indie Rock, όσο άλλοι δεν το έκαναν με ολάκερη δισκογραφία.
Κρίμα που έχουν περάσει πέντε χρόνια χωρίς μουσικά ίχνη τους.

Το τραγούδι που επέλεξα για να σας τους παρουσιάσω λέγεται «Warflower» που μιλά για τη ματαιότητα και την σκληρή πραγματικότητα του πολέμου και των ανθρώπων που διψούν για αίμα, και αν είσαι fan του είδους, σου εγγυώμαι πως θα είναι ο νέος σου έρωτας, κι ας είναι από ένα album που στην πλάτη του έχει εφτά ολόκληρα χρόνια.

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/The%20Mayan%20Factor%20-%2001%20Warflower.mp3]
The Mayan Factor – Warflower

 

[…]
Hate seems always following
Can’t tell if I should just run or hide
Some people hold onto their misery
A token of their lives
Painted faces, warlike, they march on
Feel the end near, blinding and screaming
For blood they’d do anything.
[…]

http://www.myspace.com/themayanfactor

Tune your Heart to the Heart of The Mayan Factor

Μια προσευχή που διψά για αίμα…

by

Πριν από λίγο καιρό είδα μια ταινία του Chan-wook Park, ξέρετε, σκηνοθέτης της πολύ μεγάλης ταινίας, Oldboy (2003).
Η ιστορία ενός ιερέα που έγινε βαμπίρ από λάθος ενώ συμμετείχε σε κάποιο ιατρικό project για την ανακάλυψη εμβολίου κατά ενός θανατηφόρου ιού.
Thirst (2009), ο τίτλος της. Κι εδώ ένα trailer.

Σαν ταινία, αν και δεν είναι καθόλου άσχημη, νομίζω πως δεν με ενθουσίασε όσο περίμενα (7/10). Δύο πράγματα μου έμειναν όμως.
Οι ερωτικές σκηνές της και μια προσευχή…

«Είσακουσε τα παρακάτω στο όνομα του Ιησού Χριστού.
Όπως ο λεπρός που σαπίζει στη σάρκα, κάνε να με αποφεύγουν όλοι.
Όπως ο ανάπηρος δίχως άκρα, ας μην κινούνται τα μέλη μου.
Αφαίρεσε τα μάγουλά μου, έτσι ώστε να μην κυλήσουν τα δάκρυά μου.
Θρυμμάτισε τα χείλη και τη γλώσσα μου, να μην μπορώ να αμαρτήσω μ’ αυτά.
Βγάλε μου τα νύχια, να μην μπορώ να πιάσω τίποτα.
Λύγισε τους ώμους και την πλάτη μου, ώστε να μην μπορώ να κουβαλήσω τίποτα.
Όπως ένας άντρας με όγκο στο κεφάλι, στέρησέ μου την κρίση.
Αφάνισε το σώμα μου, όρκισέ το στην αγνότητα.
Άσε με χωρίς περηφάνια, και κάνε με να ζήσω στη ντροπή.
Κάνε να μην προσεύχεται για μένα κανείς.
Μα μόνο η χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού, να με ελεήσει.»

Πορτοκαλόπιτα η πεντανόστιμη! :-)

by

Μια πεντανόστιμη πορτοκαλόπιττα! :-))Προχτές έφτιαξα για 1η φορά πορτοκαλόπιτα και ενθουσιάστηκα! Πανεύκολο και νοστιμότατο γλυκό.
Για την ακρίβεια το φτιάξαμε μαζί με τον @Dreamwall όπου μου έδωσε και τη συνταγή της μαμάς του, της κας Χρύσας.
Σπουδαία μαγείρισσα! 😀

Μου θύμησε κάτι μεταξύ γαλακτομπούρεκου, ρεβανί (ή ραβανί;) και ενώ ψηνόταν, μελομακάρονα! 🙂
Νομίζω πως θα ταίριαζε να συνοδευτεί και με παγωτό.

Έχουμε και λέμε λοιπόν… Συγκεντρώνουμε τα υλικά μας τα οποία είναι:

Για την κρέμα:

  • 1 πακέτο φύλλο κρούστας (500 γρ.)
  • 1 κεσεδάκι γιαουρτι (200 γρ)
  • 5 αυγά
  • 1 ποτήρι καλαμποκέλαιο (ή σπορέλαιο)
  • ½ ποτήρι ζάχαρη
  • 1 φακελάκι μπέϊκιν πάουντερ
  • 3-4 μέτρια πορτοκάλια (ξύσμα και χυμό)
  • 2 βανίλιες (προαιρετικά)


Για το σιρόπι:

  • 1 ποτήρι χυμό πορτοκάλι
  • 2 ποτήρια νερό
  • 2 ποτήρια ζάχαρη
  • 1 ξυλακι κανέλλας

σσ: Το ποτήρι που χρησιμοποίησα για μέτρηση ήταν 200 ml.

Αφού είμαστε έτοιμοι, προχωράμε για την παρασκευή του γλυκού μας.

Για την κρέμα:

  1. Ετοιμάζουμε το ξύσμα των πορτοκαλιών και τα στύβουμε.
  2. Βάζουμε σε ένα μπολ το λάδι με τη ζάχαρη και τα χτυπάμε καλά με σύρμα ή με μίξερ μέχρι να λιώσει η ζάχαρη.
  3. Στη συνέχεια ρίχνουμε το γιαούρτι (εγώ προτίμησα 2% στραγγιστό) και το μπέϊκιν πάουντερ.
  4. Τέλος προσθέτουμε στην κρέμα και το ξύσμα και το χυμό και συνεχίζουμε να ανακατέβουμε μέχρι να γίνει ομοιόμορφη.
  5. Σε ένα κάπως μεγάλο μπολ που θα χωράει τα φύλλα και την κρέμα, βάζουμε τα φύλλα αφού τα κόψουμε με το χέρι 1-1 σε κομματάκια.
  6. Ρίχνουμε πάνω τους την κρέμα που ετοιμάσαμε και το ανακατέβουμε καλά.
  7. Τα ρίχνουμε σε βουτυρωμένο ταψί και ψήνουμε περίπου 40′ στους 180-200 βαθμούς, ανάλογα το φούρνο μέχρι να ροδοκοκκινίσει πάνω και κάτω.

Για το σιρόπι:

  1. Βράζουμε το νερό με το ξυλάκι της κανέλλας μέχρι να πάρει χρώμα και άρωμα το νερό. Βγάζουμε την κανέλλα.
  2. Ρίχνουμε τη ζάχαρη και ανακατέβουμε.
  3. Τέλος ρίχνουμε το χυμό πορτοκαλιού.
  4. Μόλις αρχίζει να βράζει το αφήνουμε 5′ ακόμα.

Ρίχνουμε ζεστό το σιρόπι, αφού έχει κρυώσει το γλυκό μας. Τρώγεται και κρύο και ζεστό, αναλόγως τα γούστα.

Έτοιμη η πορτοκαλόπιτά μας! Καλή σας όρεξη! 🙂

Όχι άλλα ψέμματα…

by

Lies by hooriya @ deviantARTΈχει  μέρες τώρα που θέλω να γράψω. Πράγματα πολλά. Και όλα ακατάστατα.
Απογοήτευση, θυμός, θλίψη. Κι εκεί κοντά καραδοκεί ο Πόνος.
Τελευταία έχω αποκτήσει πολύ στενές σχέσεις μαζί του. Σε όλα τα επίπεδα. Σωματικά και ψυχικά. Δεν μπορώ να πω. Με εκπλήσσει σχεδόν καθημερινά. Μα πιο πολύ θαυμάζω τον τρόπο που δεν βρήκα ποτέ να τον διαχειριστώ. Χρόνια τώρα η ίδια αναζήτηση ξεκινά και τερματίζει με τον ίδιο τρόπο. Αναποτελεσματικά.
Κι αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το φυσιολογικό, γιατί αν με ρωτήσεις, θα σου πω όχι.
Κάτι μου λέει πως κάθε νοήμων άνθρωπος, έχοντας μάλιστα ξεπεράσει τα 30, έχει βρει έναν τρόπο να διαχειρίζεται το συναίσθημα αυτό.
Το να ζεις τη μέρα της Μαρμότας υπό τέτοιες συνθήκες, είναι το λιγότερο ένας ψυχικός διαμελισμός. Ναι, το παραδέχομαι στον εαυτό μου και ενώπιον όλων πως πονάω.
Ε και; Γιατί αυτό δεν βοηθάει;

Λέν’ πως όταν κάτι το κοιτάς κατάματα βρίσκεις τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις. Ε λοιπόν, είναι ένα ψέμα για μένα. Δεν πιάνει. Δεν δουλεύει. Δεν. Πώς το λένε;
Και νομίζω πως ξέρω το λόγο. Όταν ένα πρόβλημα δεν το προκαλείς εσύ, δύσκολα βρίσκεις και τη λύση του. Όταν το πρόβλημα προέρχεται από άρρωστες ψυχές που διαιωνίζουν την πνευματική και συναισθηματική τους αναπηρία το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αγνοήσεις όσο περισσότερα κομμάτια αυτού του ακατανόητου γρίφου που, ίσως και χρόνια, προσπαθούσες να λύσεις.
Αλλά ρε γαμώ το. Είναι άδικο όταν τα θύματά σου σ’ έχουν εμπιστευτεί, όπως ένα παιδί το γονιό του. Τα έχεις κάνει ΕΣΥ να σε εμπιστευτούν και ό,τι προσδοκούσαν ήταν επειδή εσύ το επιδίωξες.
Είναι, τουλάχιστον αισχρό και πρόστυχο, να προδίδεις την εμπιστοσύνη και την αγάπη των πιο κοντινών σου ανθρώπων. Να προκαλείς τη σήψη κάθε όμορφης στιγμής που είχες, κάποτε, ζήσει μαζί τους.
Και όλα αυτά γιατί; Για ένα μίσος που φρόντισαν να σπείρουν μέσα σου ύπουλα όσοι ρούφηξαν κάθε τι όμορφο είχες και ήσουν περήφανος γι αυτό και σκορπίζοντας τα ψέματα δίχως ίχνος τύψεων.
Τί άνθρωπος μπορεί να ήσουν τελικά;

Όσο κι αν με τσακίζει, θα συνεχίσω να ζω και χωρίς εσένα, ακόμα κι αν χρειαστεί να ταριχεύσω κάθε μας όμορφη ανάμνηση. Λυπάμαι μόνο που θα είσαι εσύ η αιτία για ό,τι όμορφο θα χάσω από σένα.

Θα σου έλεγα αντίο, αλλά ακόμα δεν είμαι έτοιμη να το κάνω. Ίσως και ποτέ. Γιατί αυτή η αγάπη είναι θεμελιώδης για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

Πεταλούδες από στάχτες γίνονται;

by

"Even the butterflies" by rhianova @ deviantART«Τόσες στάχτες γύρω της δεν είχε ξαναδεί. Θα μπορούσε να φτιάξει τόσες γκρι πεταλούδες από αυτήν την καταστροφή. Να τους δώσει ο,τι χρώματα ήθελε και να ξεκινήσει η ζωή ξανά μέσα από αυτές.
Αντ’ αυτού, στεκόταν εκεί αμίλητη και δεν ονειρευόταν πια. Ούτε σκεφτόταν. Ούτε ένιωθε.
Δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά αυτό.
Σταματημένο το μυαλό στο χρόνο, να περιμένει τον άνεμο να φυσήξει για να πάρει όλες τις στάχτες μακρυά της.

Θα τις έπαιρνε όμως;

Οι επιλογές της ήταν περιορισμένες και σίγουρα όχι αυτές που θα ‘θελε.
Ή θα τις απομάκρυνε μόνη της και θα λέρωνε τα όμορφα, λευκά της χέρια ή θα περίμενε το φύσημα του ανέμου να σκορπίσει τη στάχτη εδώ κι εκεί, ακόμα και πάνω στο γαλάζιο φόρεμά της.

Και όσο δεν τολμούσε να διαλέξει, τόσο ο χρόνος κύλαγε μπροστά της. Τόσο η αδράνεια βίαζε το μυαλό της.
Και η μέρα που θα μετάνιωνε που δεν τόλμησε να δοκιμάσει, πλησίαζε.
Και τότε όχι μόνο θα λέρωνε το όμορφο, γαλάζιο φόρεμά της, αλλά δεν θα είχε τη δύναμη να το κάνει πάλι να αστράφτει όπως πριν.

Αλλά τότε οι ευκαιρίες θα είχαν χαθεί ανεπιστρεπτί. Μαζί με τις γκρι στάχτες που πεταλούδες θα μπορούσανε να γίνουν και χίλια χρώματα να πάρουν απ’ τα όνειρα που δεν τόλμησε να σώσει.»

Γι αυτό μικρή μου, αγαπημένη, φύγε… Και μην κοιτάξεις πίσω.
Μπροστά είναι η ζωή που ψάχνεις, η ζωή που να ζήσεις λαχταράς.

Εγώ κοντά σου θα ‘μαι…

Είσαι εδώ, το ξέρω…

by

"Holding On To Memories" by peacockmask @ deviantARTΗ άνοιξη είχε μπει για τα καλά. Αν και ένιωθε χαρά και ανακούφιση που οι ηλιόλουστες μέρες θα μείωναν τις αφορμές για θλιμμένες στιγμές, αυτός ο καιρός της θύμιζε κάτι μοναδικό. Εκείνον.

Δεν ήθελε και δεν μπορούσε να τον βγάλει από τη σκέψη της. Η ανακούφιση που αισθανόταν από τις αναμνήσεις τους ήταν ικανές να την κάνουν να χαμογελά και να νιώθει, για ώρα, ευτυχισμένη. Της έλειπε πολύ αυτό. Όπως κι εκείνος. Πάει τόσος καιρός από τότε που άγγιξε τελευταία φορά τα χαμογελαστά του χείλη.
Τα πρόσωπά τους έλαμπαν όταν μοιραζόντουσαν τις στιγμές του ερωτά τους σα να ‘ταν η τελευταία τους φορά. Κάθε στιγμή τους ήταν σαν πρώτη και τελευταία φορά.

Φοβόταν μήπως η εικόνα του ξεθωριάσει με τον καιρό και χάσει αυτό που της είχε απομείνει από εκείνον να θυμάται.
Όλα γύρω της, όμως, ήταν εκεί για να πυροδοτούν τη θύμησή του. Ήχοι, μυρωδιές κι αισθήσεις, όλα ικανά να δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ύπαρξής του. Ικανά να την παγιδεύσουν μεταξύ του πουθενά και του τίποτα. Στην αγκαλιά του.
Το συναίσθημα του απεγνωσμένου πάθους αυτού του έρωτα κανένας χρόνος δεν θα του αλλάξει χρώμα. Η έλλειψη βουβή και η απώλεια σκληρή.
Το σώμα, όμως, δεν ξεχνά ποτέ.
Ποτέ εκείνον.

[dewplayer:http://dl.dropbox.com/u/5317863/Music/Brendan%20Perry%20-%2003%20Medusa.mp3]
Brendan Perry – Medusa

 

When all you have left are your memories
And diamonds and pearls for company
I’ll be sailing to St. Lucia on the ocean breeze
With the moon and my scars for company

Μη φοβάσαι πια γλυκειά μου…

by

Fears Crawl Out by angelreich @ deviantARTΧανόταν στις σκέψεις από νωρίς το πρωί. Τίποτα δεν έμοιαζε να μπορεί να της τραβήξει την προσοχή από το προηγούμενο βράδυ. Σα να είχε κολλήσει ο χρόνος εκεί και ζούσε ξανά και ξανά όλη εκείνη την φρίκη που είχε συναντήσει μπροστά της.
Υπέφερε, αλλα δεν είχε κανέναν να το μοιραστεί. Μερικά πράγματα δεν λέγονται. Δεν υπάρχει τρόπος να ξεστομίσεις τέτοιες αδυσώπητες αλήθειες, πουθενά.

Και όσο οι σκέψεις την έπνιγαν, τόσο οι εικόνες γιγάντωναν μπροστά της. Αθώες ψυχές πασαλειμένες με την αρρώστια, σαλεμένα μυαλά να διεκδικούν το μερτικό τους από εκεί που δεν τους ανήκει, βιάζοντας τη Ζωή και την Ελευθερία.
Κι ενώ οι ώρες περνούν, ο θυμός και η οργή δεν αφήνουν χώρο σ’ άλλο συναίσθημα. Έτσι γίνεται συνήθως. Η ανθρώπινη ψυχή με θυμό και οργή αντιδρά στον πόνο. Το φάρμακό της για λίγο, αλλά όχι για πάντα.
Όχι για πάντα…;

Το κουδούνι την τρομάζει και αρπάζοντας ένα βαρύ βιβλίο που ξεφύλλιζε με μανία μερικά δευτερόλεπτα πριν, κατευθύνεται στην πόρτα. Πάντα ήθελε να βάλει ένα «ματάκι» και τώρα ήρθε η στιγμή να το μετανιώσει που δεν το έκανε ποτέ.
Ανοίγει και αντικρίζει μπροστά της ό,τι φοβόταν περισσότερο.

Όλα έχουν την τιμή τους τελικά. Ακόμα και οι μεγαλύτερες αξίες.