-Βαριέμαι…
-Και εγώ…
-Τι λες να κάνουμε;
-Δεν ξέρω…
-Για περίμενε. Μου ήρθε μια φοβερή ιδέα για το πως να
περάσει η ώρα μας!
-Πες την…
-Τι θα έλεγες να δημιουργήσουμε μια νέα μορφή ζωής;
-Γιατί;
-Για να δούμε πως θα εξελιχθεί.
-Δες εμάς να εξελισσόμαστε, το ίδιο είναι.
-Όχι, αυτοί θα είναι κατώτεροι. Θα έχει γέλιο να τους
βλέπουμε να συμπεριφέρονται ανόητα!
-Καλή ιδέα ακούγεται. Για συνέχισε. Πως θα είναι
δηλαδή;
-Καταρχάς, θα τους δώσουμε νόηση.
-Για περίμενε. Τώρα δεν είπες πως θα είναι
κατώτεροι;
-Δεν εννοώ κανονική νόηση. Θα έχουν αρκετό μυαλό για
να συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχουν, αλλά δεν θα μπορούν
να κατανοήσουν το γιατί! Φαντάζεσαι πόσο θα
μπερδευτούν;
-Πράγματι! Τι άλλο;
-Θα τους δώσουμε και συναισθήματα.
-Όχι, διαφωνώ. Μπορεί να βυθιστούν στα αισθήματά τους
και να μην νοιάζονται για φιλοσοφικά ζητήματα.
-Αφού είπαμε ότι θα είναι κατώτεροι! Όλα τα αισθήματά
τους θα έχουν ημερομηνία λήξεως. Ακόμα και η αγάπη
τους, θα ξεθωριάζει σε ελάχιστο χρόνο. Όσοι τολμήσουν
να αγαπήσουν, θα νιώσουν την χειρότερη απώλεια μετά
από λίγο!
-Φοβερό. Δεν το περίμενα ότι έχεις τόσο διεστραμμένο
μυαλό!
-Σε ευχαριστώ.
-Θα πρέπει όμως να μην επικοινωνούν.
-Μα αν δεν επικοινωνούν, πως θα εξελιχθούν;
-Θα τους φτιάξουμε έτσι, ώστε άλλα να νιώθουν, άλλα
να σκέφτονται, άλλα να λένε, άλλα να εννοούν και άλλα
να καταλαβαίνουν οι άλλοι! Και το αστείο, θα νομίζουν
ότι αυτό είναι το κανονικό!
-Μπορούμε να το κάνουμε αυτό;
-Και βέβαια! Εμείς δεν είμαστε οι δημιουργοί; Ότι
θέλουμε κάνουμε. Θα είμαστε οι Θεοί τους. Ότι κάνουμε
εμείς, θα είναι σωστό!
-Πράγματι…
-Και θα τους κάνουμε να σκοτώνονται για μας. Θα μας
λατρεύουν τόσο πολύ, που θα φανατίζονται! Σαν να το
βλέπω κιόλας. Στην απελπισία τους θα αυτοκτονούν!
-Ακριβώς! Και μετά;
-Δεν ξέρω. Αυτά μου έρχονται τώρα. Τα υπόλοιπα, θα τα
βρούμε στην πορεία.
-Τότε καλύτερα να το κάνεις εσύ. Η φαντασία σου είναι
αρρωστημένα ανώτερη!
-Ευχαριστώ…
-Άντε λοιπόν, ξεκίνα!
-Λοιπόν, για να σκεφτώ… Πως να αρχίσω; Α ναι, το
βρήκα…
ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΤΟ ΦΩΣ!
Και έτσι, γεννήθηκε η ανθρωπότητα…