Η «ιατρική ορθότητα» του COVID-19

Και από την καραντίνα θα βγούμε και αυτός ο ιός θα «εξαφανιστεί», αυτό που θα ακολουθήσει όμως, ως φυσική συνέπεια, και που διόλου θετικό δεν θα είναι, αναπόφευκτα θα συνδεθεί με τις ευπαθείς ομάδες που τώρα αγωνιούμε να προστατεύσουμε. Η παγκόσμια οικονομική δυσχέρεια που θα ακολουθήσει, και ακόμα κανείς δεν μιλά με βεβαιότητα για το […]

Ματριόσκα Πολιτισμών

Μια ψευδαίσθηση με ανάγκες είμαστε κι αυτή η συνειδητοποίηση δεν αντέχεται μερικές φορές. Δεν αντέχεται να είσαι άνθρωπος και να μην έχεις καν επιλογή να είσαι κάτι άλλο, λιγότερο «κατασκευασμένο» ίσως, να πρέπει να ανέχεσαι την ύπαρξή σου, την ύπαρξη των άλλων, τη φύση σου την ίδια, και όλο αυτό το θλιβερά σκηνοθετημένο περιτύλιγμα που είθισται […]

Εκεί.

Με ταξίδεψες στο «εκεί» χωρίς καν να με φυλάξεις. Ελάχιστες στιγμές χρειάστηκαν και όλα τ’ άσπρα, κόκκινα τα έκανες. Τώρα, μπορείς να με αφήσεις μόνη να πενθήσω τη στιγμή. Αιχμηρή η αδράνεια που ζήσαμε κι μ’ έκοψες με δαύτην. Εκεί σε περίμενα κι εκεί ήταν που δεν ήρθες. Σε μιας στιγμής την άκρη. Ακριβώς εκεί […]

Τα σκουριασμένα παπούτσια.

Μια εικόνα γυρνάει στο μυαλό του κάθε φορά που τη συναντά. Μια εικόνα που στάζει κόκκινο. Κλείνει τα μάτια του προσπαθόντας να αποφύγει όλα όσα δεν θέλει να βλέπει, αλλά η μυρωδιά τους τον οδηγούν σε αναφιλητά που δεν μπορεί να σταματήσει. Για ώρα. Μέχρι που τα μάτια του ανοίγει για να δει τί ήταν […]

ένα.

Πόσο ψεύτικες μπορούν να γίνουν ακόμα και οι πιο αληθινές σχέσεις της ζωής μας. Να βλέπεις και να νιώθεις την υποκρισία να ξεπροβάλλει μέσα από κάθε αγκαλιά, κάθε φιλί που μέχρι πριν ήταν αυτό που γέμιζε με φως και ομορφιά τις άσχημες στιγμές σου. Φοβάμαι τη μέρα που θα ξημερώσει μήπως μια ακόμα διαπίστωση υποκρισίας […]

Αυτοκαταστροφικές σκέψεις…

…κλεισμένες μέσα σε ένα παλιό ξύλινο κασόνι. Χαραγμένη πάνω του κάθε στιγμή που πόνεσε και πονάει ακόμα κάθε που η ανάμνησή της αναδύεται από μέσα του. Δίπλα τους κι εκείνο το μικρό, ροζ, γυάλινο μπουκαλάκι σχεδόν γεμάτο δάκρυα από όλες τις στιγμές που δεν κατάφερα να σταθώ δυνατή και λύγιζα. Ήταν πολλές. Πώς θα μπορούσε […]

Τα όνειρα, τ’ αληθινά, τ’ αθώα.

Μια νύχτα το παράθυρο θα κλείσω, για να ανοίξω σε όνειρα μια δίνη. Όχι απατηλά. Όχι ψεύτικα. Όχι ουτοπικά. Από εκείνα τα όμορφα, τ’ αληθινά που τόση ανάγκη έχω να δω, να φτιάξω, να πιστέψω. Όχι από εκείνα που μου έφτιαχναν οι άλλοι, χρόνια τώρα. Εκείνα που μου γκρέμιζαν πριν προλάβω να τ’ αγγίξω. Αλλά […]

Είσαι εδώ, το ξέρω…

Η άνοιξη είχε μπει για τα καλά. Αν και ένιωθε χαρά και ανακούφιση που οι ηλιόλουστες μέρες θα μείωναν τις αφορμές για θλιμμένες στιγμές, αυτός ο καιρός της θύμιζε κάτι μοναδικό. Εκείνον. Δεν ήθελε και δεν μπορούσε να τον βγάλει από τη σκέψη της. Η ανακούφιση που αισθανόταν από τις αναμνήσεις τους ήταν ικανές να […]

Μη φοβάσαι πια γλυκειά μου…

Χανόταν στις σκέψεις από νωρίς το πρωί. Τίποτα δεν έμοιαζε να μπορεί να της τραβήξει την προσοχή από το προηγούμενο βράδυ. Σα να είχε κολλήσει ο χρόνος εκεί και ζούσε ξανά και ξανά όλη εκείνη την φρίκη που είχε συναντήσει μπροστά της. Υπέφερε, αλλα δεν είχε κανέναν να το μοιραστεί. Μερικά πράγματα δεν λέγονται. Δεν […]

Please re-install your mind and press any key…

Μεγαλώνοντας, δυστυχώς, συνειδητοποίησα πως όταν εκφράζεις τον εαυτό σου με όποιον τρόπο, γίνεσαι ευάλωτος. Ειδικά αν για μια ζωή ήσουν ένας αυθόρμητος άνθρωπος με ανησυχίες και μια μεγάλη ανάγκη εξωτερίκευσης συναισθημάτων και σκέψεων. Το κόστος του να εκφράζεσαι, καμιά φορά, είναι μεγάλο. Δεν ξέρεις από που μπορεί να εμφανιστεί η απογοήτευση και πόσο μεγάλη θα […]