Μια νύχτα το παράθυρο θα κλείσω, για να ανοίξω σε όνειρα μια δίνη.
Όχι απατηλά. Όχι ψεύτικα. Όχι ουτοπικά.
Από εκείνα τα όμορφα, τ’ αληθινά που τόση ανάγκη έχω να δω, να φτιάξω, να πιστέψω.
Όχι από εκείνα που μου έφτιαχναν οι άλλοι, χρόνια τώρα.
Εκείνα που μου γκρέμιζαν πριν προλάβω να τ’ αγγίξω.
Αλλά εκείνα τα μοναδικά που η παιδική ψυχή μου τολμά να ζωγραφίζει και το αντίκρισμά τους δεν είναι η ζωή μου όλη.
Ούτε η ζωή των άλλων.
Όνειρα τίμια. Ειλικρινή και αθώα.
Ούτε μια στάλα από εκείνη τη γεύση την πικρή που σου αφήνει ένα ψέμα.
Όμως. Σε παρακαλώ, άσε με τα μάτια μου να κλείσω.
Να βουτήξω μέσα σ’ ένα στρόβιλο που είχα φτιάξει από μικρή.
Ήρθε η ώρα να βρεθώ εκεί όπου ανήκω.
Ήρθε η ώρα να τρέξω στη βροχή.
Και ποτέ ας μην ξυπν…
