Μια ψευδαίσθηση με ανάγκες είμαστε κι αυτή η συνειδητοποίηση δεν αντέχεται μερικές φορές. Δεν αντέχεται να είσαι άνθρωπος και να μην έχεις καν επιλογή να είσαι κάτι άλλο, λιγότερο «κατασκευασμένο» ίσως, να πρέπει να ανέχεσαι την ύπαρξή σου, την ύπαρξη των άλλων, τη φύση σου την ίδια, και όλο αυτό το θλιβερά σκηνοθετημένο περιτύλιγμα που είθισται να αποκαλούμε «ζωή». Να πρέπει να πείθεις τον εαυτό σου κάθε μέρα ότι αυτό που ζεις είναι πραγματικό και ότι η τυχαιότητα υπάρχει, δεν είναι έννοια πλασματική, δημιουργημένη, και κάποιος μας έχει πείσει γι αυτήν ώστε να ξεγελιέται το φτωχό μυαλό μας πως τάχα δεν είμαστε γρανάζια μηχανής που κάποιος τα κουρντίζει.
Και όλην αυτήν τη συνειδητοποίηση να πρέπει να τη διαχειρίζεσαι λογικά ώστε να συνεχίζεις να ζεις ομαλά αυτό το μοναδικό αντίγραφο του κακογραμμένου προγράμματος «Ζωή» που προοριζόταν για εσένα —ή εσύ για εκείνο μήπως;— για να αντέξεις μέχρι το τέλος, να παραμείνεις λειτουργικός, δημιουργικός, παραγωγικός, να είσαι σε θέση να εξυπηρετείς και να εξυπηρετείσαι, να συνεχίσεις να είσαι χρήσιμος, να είσαι μέρος μιας αυτοτροφοδοτούμενης μηχανής που ανέκαθεν αμφισβητούσα το λόγο ύπαρξής της· Ανθρωπότητα την ονομάζουν, για μένα μοιάζει περισσότερο με πείραμα ή ακόμα και video game στον υπολογιστή ενός πλάσματος από άλλη διάσταση ή ακόμα και μια ιδέα στο μυαλό κάποιας σατανικά ευφυούς οντότητας σε άλλο γαλαξία.
Εμείς είμαστε τα ανδροειδή, άλλων ανδροειδών που είναι ανδροειδή άλλων ανδροειδών· κάτι σαν καθρέφτης μέσα σε καθρέφτη, μέσα σε καθρέφτη· μία ματριόσκα πολιτισμών.
30 Νοεμβρίου 2015
