Όταν ένα τραγούδι σε φορτίζει, σε πηγαίνει αλλού (και καμιά φορά ξεχνά να σε φέρει πίσω…), τί θα μπορούσες να πεις γι αυτό;
Πώς να το περιγράψεις….
Μια κιθάρα που με κάνει να ανατριχιάζω στο ξεκίνημα του τραγουδιού, αλλά και στη συνέχεια να μη με αφήνει να χορτάσω τον ήχο της…
Μια φωνή μέσα από όνειρο, ήρεμη, ίσως ν’ αποπνέει λίγο πόνο…
Ένα τραγούδι που να θέλω ξανά και ξανά να το ακούω…
Οι Δανοί The Loveless, 3 πρώην μέλη των άλλων υπέροχων Saturnus στο, ίσως, πιο όμορφο τραγούδι τους από το demo τους το 2000.
Οι επιρροές από Saturnus είναι φανερές αν και στο συγκεκριμένο τραγούδι μου θυμίζουν αρκετά τους μοναδικούς Empyrium (ένα από τα συνώνυμα της θλίψης).
Ξέρετε… «Ode To Melancholy», «Lover’s Grief», «The Ensemble Of Silence», «Mourners»… 🙁
Δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει να πω πως το είδος τους είναι Gothic Metal/Rock γιατί ίσως οι προκατειλημμένοι αρνητικά με το είδος δεν θα του δώσουν μια ευκαιρία και νομίζω πως είναι κρίμα…
To wait for you tonight
Here, where hope will end
To pass away like snow in the night
And I pray, yes I pray
For relief, for a pardon
And I love you now, yes I love you so
Forever, in vain I know, I know
To wait for you tonight
Here, where hope has come to an end
To wait, in vain I know, I know
To wait, in vain I know, I know
To wait here, as the darkness grows
