Μεγαλώνοντας, δυστυχώς, συνειδητοποίησα πως όταν εκφράζεις τον εαυτό σου με όποιον τρόπο, γίνεσαι ευάλωτος. Ειδικά αν για μια ζωή ήσουν ένας αυθόρμητος άνθρωπος με ανησυχίες και μια μεγάλη ανάγκη εξωτερίκευσης συναισθημάτων και σκέψεων.
Το κόστος του να εκφράζεσαι, καμιά φορά, είναι μεγάλο. Δεν ξέρεις από που μπορεί να εμφανιστεί η απογοήτευση και πόσο μεγάλη θα είναι. Και κάθεσαι εκεί μπροστά της, ανυπεράσπιστος να την κοιτάζεις, να γεμίζεις ένα σωρό «γιατί» αναλογιζόμενος πως θα καταφέρεις να αλλάξεις τον εαυτό σου.
Να γίνεις απόμακρος. Να πνίξεις την ανάγκη για επικοινωνία και έκφραση. Να γίνεις κάποιος άλλος.
Για να προστατεύσεις ό,τι έχει απομείνει. Ναι. Ό,τι έχει απομείνει.
Γιατί με το πέρασμα του χρόνου έχεις θανατώσει ένα μέρος αυτού του εαυτού σου. Άμυνα σε ό,τι παρέσυρε όποιος προσπάθησε να σε διαλύσει.
Γιατί αυτός απλά έκανε ό,τι κάνει συνήθως. Ίσως ό,τι του έμαθαν να κάνει.
Κι εσύ… Αν δεν έχεις μάθει να αμύνεσαι, σωπαίνεις…
Σ’ ένα κλάμα βουβό, σ’ ένα δάκρυ που κυλάει
Με χρώματα πολλά που θα ‘ναι όλα μαύρα
Εκεί θα ζωγραφίσω ό,τι με πονάει
Και δίχως να το καταλάβεις, θα ‘χω γίνει αύρα
